Als zijn dochtertje al een half jaar oud is, lijkt hij pas echt van haar te kunnen houden. Tot dan had de rouw om zijn overleden vader de overhand.
Recensies
Alweer een boekbewerking van Édouard Louis, ditmaal in regie van de jonge Abdel Daoudi. Hoofdrolspeler Eelco Smits imponeert met een afwisseling van ingeleefd en geserreerd spel.
In een gloedvol en knap programma neemt Peter Pannekoek het op voor vrouwen, de verbeelding, pedofielen en legt hij nog eens uit waarom hij geen vader zal worden.
Na de pauze gebeurt het. Jon van Eerd betrekt vlak voor het slot tien mensen uit de zaal bij zijn toneelstuk. Hoe hij dat doet, moet je zelf gaan zien. Doe dat vooral want het wordt een ongelooflijk hilarische bende. Iedereen ligt blauw van het lachen in zijn stoel. Meesterlijk dirigeert Van Eerd niet alleen de lach, maar ook zijn net gerekruteerde toneelspelers.
De proloog is adembenemend mooi met sterke zang van Annelinde Bruis en een overweldigend beeld met acteurs op een glazen speelvloer in fantastische kostuums. Na deze sterke opening ontpopt Atropa zich als een taaie voorstelling die minder concert en meer toneel is dan verwacht.
Waarom vertelt Amy niet direct aan Ben dat ze eerder ook al een relatie hadden? Het antwoord komt pas tegen het einde van de bijna twee uur durende voorstelling. Ben kreeg een auto-ongeluk en is al zijn herinneringen kwijt. Ook van zijn relatie met Amy weet hij niets meer wat zij aangrijpt als een nieuwe kans om de liefde weer te laten opbloeien.
Toen Viggo Waas anderhalf jaar geleden een herseninfarct kreeg, dacht zijn bezoemvriend Peter Heerschop dat zijn theatercarrière wel voorbij zou zijn. In maart bij Festen bleek al dat dit geenszins het geval is.
Door één leven te volgen zie je de wereld veranderen. Zo staat het in de flyer en dat klopt helemaal. Maar is De jaren zo veel meer dan de geschiedenis van een vrouwenleven in de tweede helft van de vorige eeuw? Mogelijk geldt dat wel voor het boek. De voorstelling blijft steken in een aaneenschakeling van historische gebeurtenissen.
Bijke is het hondje van Agnes en trekt de aandacht van buurman René. Zo vindt hij haar liggend op de grond in haar keuken na een beroerte. Dit gegeven is door schrijver Bouke Oldenhof op fraaie wijze uitgewerkt tot een aansprekend toneelstuk over eenzaamheid.
Het zijn de kleine dingen die het doen. Fantastisch is het hoe Ronald Goedemondt zich aan herkenbare zaken uit het dagelijkse leven kan ergeren. Neem alleen zijn ervaringen met het pedaalemmertje in de badkamer, even hilarisch als herkenbaar.
Lotte Velvet start haar debuut met ingetogen vioolspel, maar komt meteen daarna scherp binnen: ‘Ik maak apocalyptisch cabaret.’ Ze is gekleed in een colbertje met daaronder een wijde, futuristisch ogende zilveren broek, ‘We gaan eraan met z’n allen, maar dan wel met humor!’ En humor heeft de voorstelling volop, net als een rake blik op de wereld om ons heen, hulpeloze typetjes en fijne
‘Liefde. Of ik bel de politie!’ Mitzi snakt naar een relatie. Zij werkt voor Otto en Hilde die samen een tuinderij annex kerkhof runnen. Hun huwelijk is sleets geraakt, maar als Hilde’s broer Fritz bij hun komt werken, lijkt alles anders te worden. Mitzi probeert tevergeefs Fritz in te palmen en gaat daarna een verhouding aan met haar baas Otto.
Pagina's
