De voorstelling Meisjes pakken de jongens van de Toneelmakerij wordt aangekondigd als een stoere schoolpleinkomedie maar in deze productie, die inderdaad heel grappig is, wordt ook een serieus thema behandeld, namelijk vooroordelen over typisch meisjes- en jongensgedrag en dwingende gendernormen.
Recensies
Kirsten van Teijn had het op haar 28e allemaal: samenwonend met een leuke man en een prima leven. Maar toen ontmoette ze háár. Spijkerpak, mooie, ronde billen en Van Teijn stond in vuur en vlam. Voor het eerst werd ze verliefd op een vrouw. Haar vriend gaf haar de ruimte die verliefdheid verder te ontdekken.
Toen Flip Zonne Zuijderland besloot in transitie te gaan – van ‘meisje’ naar ‘jongen’ -, was dat niet alleen voor hém een grote verandering. Moeder Inez Derksen, artistiek leider van Het Laagland, ging een rouwproces in. Ze had het gevoel haar dochter te verliezen.
Zijn eerste show, Ultimatum, werd lovend ontvangen en nu is daar de langverwachte tweede van cabarettalent Alex Ploeg: Ego. Helaas is deze minder goed dan zijn debuutvoorstelling. De eerste minuten, over de lockdown en COVID-19, zijn vermakelijk maar wel wat achterhaald. Het kabbelt wat en zorgt niet voor een pakkend begin.
Als drager van de prestigieuze Louis Davidsring, een onderscheiding op het gebied van kleinkunst, raakte Claudia de Breij geïnteresseerd in de joodse comédienne Heintje Davids, de eerste drager van deze ring. Toen ze ook nog hoorde dat Heintje vlakbij het huis van De Breij ondergedoken had gezeten was dat de aanzet tot haar nieuwe voorstelling.
Drie zussen waarvan twee met echtgenoot komen samen in het ouderlijk huis om midzomer te vieren. Moeder Ingrid woont daar alleen, haar man is overleden. Ook Axel, een huisvriend is van de partij. Aanvankelijk keuvelt het gezelschap er vrijblijvend op los, maar als de muur achter hen omhoog is gehesen, gaat de beerput open.
De vader wil niet dat zijn dochter hem zijn verwekker noemt. Hij verliet haar moeder voor de geboorte. Omdat moeder contact verbood, ziet hij haar nu voor het eerst, maar ook voor het laatst, want hij is terminaal.
Stichting SIP brengt met Nijntje de musical een kleurrijke, moderne en vermakelijke versie van de prentenboeken van Dick Bruna op de planken. Met nieuwe verhalen van de hand van woordkunstenaar Ivo de Wijs en bekende, vrolijke Nijntje-liedjes die goed gezongen zijn.
Wie is er dood? Die vraag houdt de kijker in zijn greep vanaf het begin van Het oog van de storm, het derde toneelstuk van Florian Zeller dat in Nederland gespeeld wordt. Sinds hij The Father verfilmde met Anthony Hopkins is hij een wereldster. Zeller schreef tien toneelstukken die al in 45 landen zijn opgevoerd.
Bij aanvang vraagt een van de spelers het publiek naar Jonas en de walvis. Een kind antwoordt vele minuten lang -wel zeer bijzonder- onverstaanbaar voor de toeschouwers en wordt ook nog eens aangemoedigd verder te vertellen, waardoor mijn gedachten nog verder wegdwalen. Dit zal tijdens de voorstelling nog vaker gebeuren.
In Londen en New York was het een hit. Stage Entertainment ensceneerde het al in Duitsland, maar Albert Verlinde vond het te Frans voor ons land, maar producent Michael Morssinkhof dacht daar dus anders over. Hij brengt samen met Theater Terra met deze Amélie de eerste productie van Terra uit die zich niet richt op jeugdig publiek.
Griet wordt door haar aan alcohol verslaafde vader, onbeholpen moeder en verwende broer in huis als sloof gebruikt. “Poetsen en zwijgen, zo kan het niet blijven”, zingt ze. Ze wil vrijheid! Dus loopt ze weg van huis, de grote boze stad in. Broer Hans wordt op pad gestuurd om haar weer thuis te brengen.
Pagina's
