Baartman jongleert en ontroert

Snak is alweer het achtste cabaretprogramma van de zelfbenoemde 'knuffeltukker' Nathalie Baartman. Het is een knappe, onnavolgbare mengelmoes van soms idiote grappen maar ook diep gevoelde liefde voor de medemens. Ook al heeft die een jas aan die oogt als een dekbed.

Het theaterkerkje in Wadway is goed gevuld. Baartman heeft er zin in en stelt graag vragen aan het publiek. Het gemak waarmee ze vervolgens gedurende de hele voorstelling in gesprek blijft met haar bezoekers, zonder de draad kwijt te raken, is bewonderenswaardig. Na wat grappen en grollen over de naweeën van de pandemie komt ze op stoom als ze gaat verhalen over een groepswandeltocht op een landgoed bij Ambt Delden. Het blijkt als licht geweven rode draad een vehikel voor allerhande grappen.

Zo trakteert Baartman ons op het Twents-erotische hijglied Ik roek oe (Ik ruik je) 'Het vlindert in mien buuk-ke. Ik bin oe leefdes-duufke.' Met regelmaat keert ze terug naar de kenmerken van mensen in haar regio. 'Eerst moet je ze leren praten, daarna moet je ze leren zwijgen.' Maar ook heeft ze een kostelijke scène over noten in het bijzonder over macadamianoten waarbij flink wat herhalingen van de laatste soort een hilarisch stapeleffect sorteren.

Prachtig is dat ze in de klank van het woord boa een aanleiding ziet om een zogenaamd Afrikaans lied te zingen in fijne fantasietaal. Hilarisch. Even later verhaalt ze over Rikie die ook meewandelt en op Marktplaats een vibrator koopt met slijtplekken waarna ze de hele zaal laat zingen: druk de dildo d'r door. Dikke pret in Wadway.

Tegen het einde slaat Baartman een andere toon aan als ze vertelt over een vrouw die na de dood van haar man niet kan wennen aan de eenzaamheid 's avonds in bed. Onder dat andere kussen ligt nog steeds zijn pyjama waaraan ze soms ruikt. Zo is hij misschien toch nog een heel klein beetje bij haar. Daarbij grijpt Baartman prachtig terug op het begin van haar programma toen alles nog een plat lolletje was. Zo jongleert Baartman uiterst behendig met licht en zwaar en weet daarbij door haar gave vertelkunst ook nog te ontroeren.

Theater moet verbinden, is het credo van deze onalledaagse cabaretvrouw. Dat lukt glansrijk. Na een prachtig verstild slotliedje waarin ze verlangt naar een God laat ze ons opgewekt de zaal uitgaan.