Rouw, liefde en rivaliteit

We zien twee zussen van in de vijftig tegen elkaar praten. Het duurt best lang voordat we de overeenkomsten en de verschillen tussen hen kennen. Na verloop van tijd blijkt de ene vrouw een weduwe zonder kinderen, zoekend naar een nieuw evenwicht. De andere is de oudere zus die gelukkig is met haar volwassen kinderen en sinds kort betere seks heeft met haar man.

Beiden verloren bijna vijftig jaar geleden een zusje van anderhalf. Het gesprek gaat over het verlengen van grafrechten, maar meandert alle kanten op als een terugblik op leven en afkomst. In de regie van Belle van Heerikhuizen is glashelder dat het telkens verspringt tussen het recente verleden, vroeger en nu.

Peer Wittenbols schreef ruim zestig toneelstukken die altijd bevolkt worden door min of meer gewone mensen van nu die zich bekommeren om andere gewone mensen. Zijn teksten bieden de toeschouwer altijd herkenning, maar de verwondering is nooit ver weg, net als zijn liefde voor de menselijke soort. Wittenbols heeft het patent op mooie zinnen, maar zonder mooischrijverij. ‘Je komt er wel doorheen, maar nooit overheen’ is zo’n typisch Wittebols-zinnetje. Als de zussen spreken over het ouder worden heet dat bij Wittebols ‘De doden zijn aan het winnen.’ 

De twee kunnen het goed met elkaar vinden, maar er is ook rivaliteit. Natuurlijk want het zijn zussen. Op fraaie wijze schetst Zus van mijn zus het verleden van de twee vrouwen, hun rouwen, hun relaties en hun gevoeligheden. Ariane Schluter en Marisa van Eyle spelen zo natuurlijk dat ze best je buurvrouw zouden kunnen zijn. Zus van mijn zus is een uurtje fijn toneel met mooie kleine liedjes tussendoor maar beklijft uiteindelijk toch niet heel erg. Hoewel het verdriet dat nooit helemaal over gaat mooi tot uiting komt blijft het verhaal toch ook enigszins op afstand. Is dat dan toch omdat de twee vrouwen te weinig van elkaar verschillen?