Wie speelt nu eigenlijk de hoofdrol van deze avond? Is dat de vertolker van Dorian, Giorgi Potskhishvili? Hij werd drie jaar geleden aangenomen bij de Junior Company en heeft vier sierlijke reuzenstappen genomen en is nu gepromoveerd tot tweede solist. Of is het Lucas Andrea Stappers?
Recensies
Alle feeën zijn uitgenodigd voor het doopfeest van Aurora, prinsessendochter van een koning en koningin – behalve Carabosse. Als zij toch op het feest verschijnt is haar doopgeschenk een vloek: Aurora zal zich (ooit) prikken aan de naald van een spinnenwiel en daardoor overlijden. Eén van de aanwezige feeën heeft haar wens nog niet uitgesproken.
Na het enorme succes van Hanna van Hendrik zijn actrice Johanna ter Steege en regisseur Liesbeth Coltof terug met een nieuwe Twentse productie. Met behulp van een sterke cast, fijne band, lekkere songs en een prachtig decor leert De vergeten Twentse lente je over de vrij onbekende April-meistaking. Toch overtuigt het stuk niet overal.
Actueler kan bijna niet: Tata Steel, de voormalige Hoogovens) de schadelijke stoffen die de staalfabriek uitstoten en klimaatactivisme zijn momenteel hot topics. Een in potentie topcombinatie voor een schurende, interessante voorstelling waarin deze thema’s worden bekeken vanuit verschillende perspectieven.
Waar in 2001 Aida nog grotendeels door een witte cast werd gespeeld en vrouwelijke personages ondergeschikt waren aan de mannen, is deze vernieuwde versie aangepast aan nu. De cast bestaat volledig uit mensen van kleur en de vrouwelijke Nubiërs weten voor zichzelf en hun volk op te komen.
Een baksteen als pasteitje, een glasscherf als scheermes en zand als deeg: de door MediaLane vernieuwde versie van Sweeney Tood: The demon of Fleet Street speelt zich af in de grauwe, ruwe omgeving van een gevangenis. Hier voeren de gevangenen het verhaal van de duivelse barbier op.
Acht jaar na de eerste Nederlandse première van de musical naar de succesfilm uit 1992 met Whitney Houston en Kevin Costner, is er een herneming van The Bodyguard. De Nederlandse makers zitten vast aan een slordig script waarbij vooral het slot veel te snel wordt afgewikkeld.
Naar theater ga ik vooral voor avontuur, maar herkenning is zo op zijn tijd niet vervelend. Grease is onvervalst jeugdsentiment en eens in de zoveel tijd is het heus geen schande om daar aan toe te geven.
We zien twee zussen van in de vijftig tegen elkaar praten. Het duurt best lang voordat we de overeenkomsten en de verschillen tussen hen kennen. Na verloop van tijd blijkt de ene vrouw een weduwe zonder kinderen, zoekend naar een nieuw evenwicht. De andere is de oudere zus die gelukkig is met haar volwassen kinderen en sinds kort betere seks heeft met haar man.
De opening is geniaal en simpel. De vier spelers staan vlak voor ons naast elkaar in een leeg, kaal decor. Het begint met stilte. Dan begint Benjamin Moen met enkele korte zinnetjes met relatief lange pauzes. Zijn timing is fenomenaal en maakt het direct spannend. Dan mengen de anderen zich in het spel, maar elke acteur vertelt vooral zijn eigen verhaal.
Na tien jaar zijn De Verleiders terug met een voorstelling over geld. De eerste Door de bank genomen werd historisch theater. In een smakelijke standup-achtige show was de boodschap onontkoombaar. De overheid moet het geldstelsel controleren, de rol van banken is veel te groot.
Kan het nog klassieker dan Les miserables? De oubolligheid raakt al snel op de achtergrond door het spektakel maar ook door het vocale vuurwerk. En dat is enorm.
Pagina's
