Vocaal vuurwerk

Kan het nog klassieker dan Les miserables? De oubolligheid raakt al snel op de achtergrond door het spektakel maar ook door het vocale vuurwerk. En dat is enorm.

De eerste Nederlandse versie bracht Joop van den Ende in 1991 met Henk Poort, Ernst Daniel Smid en Simone Kleinsma. Zeven jaar later deed Van den Ende dat nog eens over met René van Kooten en Freek Bartels die nu ook zijn gecast. Het complexe verhaal van Victor Hugo beslaat bijna duizend pagina’s. De voorstelling duurt een kleine drie uur.

Les Miserables is in alles groot. Er kwamen dertig Britten over voor het instuderen. De bezetting telt 33 spelers en vijftien muzikanten en behoeft vier vrachtwagens voor het reizen en vier dagen opbouwtijd in het theater. Deze zogenaamde 'toerneeversie' heeft geen draaischijf zoals de oerversie, maar het geheel is niettemin zeer imposant.

Maar bovenal is dit de voorstelling van het vocale vuurwerk. Dat is er vrijwel voortdurend. De koorzang is helaas niet altijd verstaanbaar, maar wel verpletterend in zijn kracht. De solopartijen zijn zonder uitzondering sterk. Milan van Waardenburg als Jean Valjean is geweldig op dreef. Channah Hewitt als Fantine imponeert en Freek Bartels toont als Javert opnieuw hoe goed en veelzijdig hij is.

Dat deze zeer hoge kwaliteit nu eens niet -afgezien van Soldaat van Oranje- afkomstig is van Joop van den Ende, markeert een tweede kantelpunt -Soldaat was de eerste- in de geschiedenis van de Nederlandse musical. Ruud de Graaf en Hans Cornelissen leveren als producenten een prestatie van formaat af.