Van vrouwenstem naar mannenstem

Toen Britt, de zangeres van de Leif de Leeuw Band, besloot in transitie te gaan, sprak bandleider Leif direct zijn steun uit. Bijzonder. Beiden konden immers niet weten wat er met Britts stem zou gebeuren. Dat is een jaar of vijf geleden. Britt nam toen al liedjes op die we in Who the fuck is Britt op het achtertoneel geprojecteerd zien. Britt is nu Sem, de transitie is voltooid. Sem zingt een duet met Britt. Het klinkt prachtig.

Toeval wil dat ik deze zomer op een bluesfestival in Raalte de Leif de Leeuw Band zag spelen. Een heerlijke band, met een heel erg goede gitarist en een fijne zanger met mooie liedjes. De show van Sem Jansen in Hoofddorp is met precies dezelfde mensen, maar nu staat Sem centraal. Tussen de liedjes door vertelt hij over zijn transitie. Hoe hij zich voelde, hoe hij gesteund werd door Leif en de andere bandleden, hoe hij het zijn dementerende oma toch maar niet vertelde, maar wel met haar You’ve got a friend van Carole King ging zingen.

De band van Leif de Leeuw is een geoliede machine met internationaal succes en een overvolle agenda. Op plekken waar ze vaak spelen ontstond verwarring. ‘Hee, waar is Britt? Jullie hadden toch een zangeres?’ De bandleden antwoordden dan steevast: ‘Who the fuck is Britt?’ Zo ontstond de titel voor deze muziektheatervoorstelling die eigenlijk vooral een concert is met verhalen. Jansen vertelt heel natuurlijk en zijn praatjes vormen ook vaak een toelichting op de liedjes die hij gaat zingen. Veel van de nummers gaan over de transitie en schreef hij voor de mensen om zich heen maar ook voor zijn hond die een Grote Kameraad bleek in de afgelopen jaren. Muzikaal schuurt Jansen in zijn eigen nummers tegen americana aan waarbij de band in topvorm is met een grote rol voor Leif op gitaren, mandoline en lapsteel.

Pas later dringt pas goed tot mij door dat de muziek op de beelden met Britt al meer dan vijf jaar oud zijn en dat het hele project dus al lang geleden is uitgedacht. Het zegt veel over de band tussen Leif de Leeuw en Sem Jansen en hun medemuzikanten. Behalve over gender gaat deze show dan ook vooral over vriendschap. Dat dit gegoten is in de vorm van een popconcert met southern rock en americana maakt Who the fuck is Britt een unieke belevenis. In het laatste lied River take me van Darrel Scott pakt de band nog eens fantastisch uit in een prachtig nummer dat met orgel en gitaren uitgroeit tot een welhaast psychedelische muzikale trip zonder freaky te worden. Who the fuck is Britt is een uiterst veelzijdige show van grote klasse.

De band toert nu langs theaters en poppodia, maar is in het najaar vooral in theaters te zien.