Recensies

Anne Wil Blankers excelleert als grootmoeder ‘Omie’. Haar kleinzoon (Daniel Cornelisse) woont dicht bij haar kunstgalerie waar volgens hem nooit écht goede kunst hing. De nood komt aan de man als dochter Ellen (Lies Visschedijk) te horen krijgt dat de galerie van Gladys zal moeten sluiten. Vergeetachtige Omie kwijnt weg in haar appartement.

De opening is gewaagd en prachtig. Een stokoud stel komt zwijgend en langzaam lopend de speelvloer op. Even later klinkt muziek uit de sixties en zijn beiden aan het dansen. Hij eerst wat aarzelend en zij direct uitbundig. Zij maakt hem direct duidelijk dat ze voor hem valt. Wat volgt zijn scènes uit een zeventigjarig huwelijk.

Direct bij binnenkomst in Carré valt de enscenering op. Links de vleugel, rechts de piano en daarom heen de cirkelvormige rails waarop een camera is gemonteerd. Achter het ronde speelvlak hangt een enorm scherm. We zien een pianotechnicus rondscharrelen en opeens loopt Wende vanuit de zaal het podium op en gaat onder applaus de technicus af.

De voorganger van de mens moest zich zien te redden met grommen, kreten slaken en gebaren, maar de mens kreeg met taal een multifunctioneel gereedschap in handen, waarmee de vooruitgang een flinke duw in de rug kreeg. Taal vermaakt, verbindt, verbroedert en verleidt. Maar ook de negatieve kanten van taal werden duidelijk: taal verwart, verblindt, klaagt aan en kwetst.

We kennen natuurlijk allemaal de gevleugelde uitspraken van Johan Cruijff. Martin Luther King en Neil Armstrong. Maar zijn de ‘ontvleugelde uitspraken’ niet net zo interessant?
‘Ik zet het net weer terug in de koelkast.’ – Frank Sinatra
‘Doe mij nog maar een bakkie.’ – Charles de Gaulle