Wie ben je als je jarenlang pillen slikt en wat blijft er van je persoonlijkheid over zonder medicatie? Die vraag speelt een grote rol in The almighty sometimes. Maar minstens zo belangrijk in deze aangrijpende voorstelling is de relatie tussen moeder en dochter.
Recensies
Tijdens het International Documentary Film Festival Amsterdam zag ik de voorstelling Thanks for Being Here van het Gentse theatercollectief Ontroerend Goed. Een spannende keuze van IDFA om naast ‘s werelds beste documentaires deze theatervoorstelling te programmeren.
Anne Wil Blankers excelleert als grootmoeder ‘Omie’. Haar kleinzoon (Daniel Cornelisse) woont dicht bij haar kunstgalerie waar volgens hem nooit écht goede kunst hing. De nood komt aan de man als dochter Ellen (Lies Visschedijk) te horen krijgt dat de galerie van Gladys zal moeten sluiten. Vergeetachtige Omie kwijnt weg in haar appartement.
Leuk natuurlijk om Sanne Wallis de Vries als moeder-overste te casten, maar waarom wordt haar veelzijdigheid niet meer benut in deze vernieuwde versie van Sister Act?
De opening is gewaagd en prachtig. Een stokoud stel komt zwijgend en langzaam lopend de speelvloer op. Even later klinkt muziek uit de sixties en zijn beiden aan het dansen. Hij eerst wat aarzelend en zij direct uitbundig. Zij maakt hem direct duidelijk dat ze voor hem valt. Wat volgt zijn scènes uit een zeventigjarig huwelijk.
Manon Blaauw en Kevin van den Berg vormen cabaret duo Blauwe Vinkjes en proeven na het winnen van de Publieksprijs van het Amsterdams Studenten Cabaret Festival voor het eerst van het toeren door Nederland. Blauwe Vinkjes hebben anderhalf jaar hun voorstelling gespeeld voordat ze met Disclaimer in première gingen.
Direct bij binnenkomst in Carré valt de enscenering op. Links de vleugel, rechts de piano en daarom heen de cirkelvormige rails waarop een camera is gemonteerd. Achter het ronde speelvlak hangt een enorm scherm. We zien een pianotechnicus rondscharrelen en opeens loopt Wende vanuit de zaal het podium op en gaat onder applaus de technicus af.
Het openingsbeeld is prachtig. Het gezin zit in de nok van het huis na een enorme overstroming. Ze mopperen op elkaar en eigenlijk houden ze daar nooit meer mee op. In een hermetische setting worstelen ze met verleden en toekomst.
De voorganger van de mens moest zich zien te redden met grommen, kreten slaken en gebaren, maar de mens kreeg met taal een multifunctioneel gereedschap in handen, waarmee de vooruitgang een flinke duw in de rug kreeg. Taal vermaakt, verbindt, verbroedert en verleidt. Maar ook de negatieve kanten van taal werden duidelijk: taal verwart, verblindt, klaagt aan en kwetst.
‘Ons leven is verweven met plastic’, zo constateren theatermakers Claire Hermans en Tijmen Teunissen in de programmatekst van Plastic Life. Ze maakten er een inspirerende voorstelling over. Plastic soep als boodschap is niet meer wereldschokkend, allang niet meer. Maar zou dat wel moeten zijn.
We kennen natuurlijk allemaal de gevleugelde uitspraken van Johan Cruijff. Martin Luther King en Neil Armstrong. Maar zijn de ‘ontvleugelde uitspraken’ niet net zo interessant?
‘Ik zet het net weer terug in de koelkast.’ – Frank Sinatra
‘Doe mij nog maar een bakkie.’ – Charles de Gaulle
Na de pauze was ik helemaal om. De eerste helft was amusant, maar kabbelde wat te veel. Maar meteen in de tweede helft knetterde er meer energie van het podium met een stralende Roosmarijn Luyten en een voortreffelijke Ellen Pieters die met haar spel wist te ontroeren.