Indringende en ook intieme ervaring

De opening is geniaal en simpel. De vier spelers staan vlak voor ons naast elkaar in een leeg, kaal decor. Het begint met stilte. Dan begint Benjamin Moen met enkele korte zinnetjes met relatief lange pauzes. Zijn timing is fenomenaal en maakt het direct spannend. Dan mengen de anderen zich in het spel, maar elke acteur vertelt vooral zijn eigen verhaal.

Welkom in de wereld van de taalkunstenaars van BOG. Tien jaar geleden waren ze allen 24 jaar oud en debuteerden met BOG. Een poging het leven te herstructureren. In beeldrijke, poëtische taal loodsten de vier theatermakers ons door een mensenleven, van geboorte tot dood. Een jaar later besloten de vier leden van BOG elke tien jaar – ook als het collectief uit elkaar mocht vallen – een nieuwe voorstelling te maken om ‘het leven te vatten’. Een prachtidee. Nu is er BOG.2, Een Nieuwe Poging Het Leven Te Herstructureren

BOG 1 bestond vooral uit zinnen met heel veel, soms uitsluitend, werkwoorden en had een chronologische opbouw. Die dwingende vorm is hier losgelaten. Vaak begint een tekst nu met een observatie of het beschrijven van een situatie. De onderwerpen variëren maar zijn zonder uitzondering zeer persoonlijk. Moen verhaalt over de miskraam van zijn vriendin. De Joode vertelt teder over het wassen van haar vader waaruit pas later blijkt dat hij is overleden.

Lisa Verbelen, Sanne Vanderbruggen, Judith de Joode en Benjamin Moen zijn mensen waar je graag naar wilt kijken. Ze ogen heel naturel, ook door hun speelstijl die gespeend is van opsmuk. Het voelt heel erg alsof ze speciaal voor jou een verhaal vertellen. Dat is natuurlijk ook zo, maar door hun ogenschijnlijk ontspannen houding levert dat een indringende en ook intieme ervaring op. Dat is bijzonder omdat hun poëtische zinnen toch ietwat gekunsteld zijn, maar nergens ongrijpbaar worden. Bij die heldere taal past de regie prachtig. De enscenering is simpel maar effectief, de vier zoeken de ruimte, lopen een beetje heen en weer en groeperen zich dan weer gezamenlijk. Soms geeft het licht wat accenten aan en af en toe is er wat muziek. Maar taal blijft dominant.

De vier BOG-leden beginnen elk project met het schrijven van brieven aan elkaar. Dat levert een heleboel tekstmateriaal op die vervolgens uitgepuurd wordt. Een complexe werkwijze die met dank aan eindregisseur Peter Seynaeve -die Erik Whien vervangt- leidt tot een prachtige voorstelling die licht van toon is maar nooit oppervlakkig en soms filosofisch. Samen met de innemende performance maakt dat BOG 2 tot een zeer aangename ervaring die alweer doet uitzien naar BOG 3.