Hilarisch en kwetsbaar

De hele avond voel je zijn oprechte ongemak door alles heen. Soms over de top aanwezig, soms licht schemerend. Tot het laatste lied. Een nummer met een prachtige tekst, geschreven door Peter van Rooijen, waarin Wart Kamps gaandeweg meer zichzelf durft te zijn en zijn rug recht. Figuurlijk dan, want door zijn scoliose -een scheve rug- kan dat niet letterlijk. Ondanks een operatie op zijn zeventiende heeft hij zich door zijn aandoening altijd onzeker gevoeld. In zijn eerste solovoorstelling als cabaretier, Awkwart, is hij zowel kwetsbaar als over de top.

Na jarenlang spelen met cabaretgroep Rooyackers, Kamps & Kamps, met tweelingbroer Tim, speelde Wart in diverse familievoorstellingen. In 2016 won hij de Musical Award voor beste mannelijke hoofdrol De Zere Neus Van Bergerac. Nu toont Kamps aan dat hij ook solo het publiek kan vermaken.

Awkwart is grotendeels hilarisch en absurdistisch, maar ondanks het over-de-topgevoel raakt hij nooit de persoonlijke noot kwijt. Je voelt aan alles dat dit zíjn verhaal is, dat zijn onzekere laag daadwerkelijk door alles heen schijnt, en dat hij dat vaak met nóg meer ongemak en humor probeert te overstemmen. Zoals door eerst in de huid te kruipen van een vrouw, die zonder ervaring het voorprogramma mag verzorgen. Inclusief blonde pruik, glitterjasje, hakken en een continu zenuwachtig lachje, dat het publiek niet anders kan laten doen dan meelachen. Door de combinatie met zijn lichaamstaal, mimiek en interactie met het publiek breekt hij meteen het ijs en steelt hij ieders hart.

Kamps verschijnt na dit ‘voorprogramma’ vervolgens in een wit shirt en een niets verhullende balletlegging. Hij is ontzettend goed in het gebruik van zijn lichaam en vertelt enorm beeldend, waardoor je steeds wordt meegetrokken in een verhaal. Zo buldert er meerdere keren een harde lach door de zaal tijdens zijn anekdote over de journaliste die met hondenpoep aan haar schoenen hem thuis bezocht. Zijn sketches zitten vaak vol fijne twists, zoals wanneer hij vertelt dat pianist Charlie Bo Meijering een necrofiel is. Je denkt eerst dat dát de - redelijk voorspelbare - clou is, maar vervolgens weet hij alsnog te verrassen.

Ook Kamps kijk op de LHBTI+-community is verfrissend. Knap is de diepere laag die hij geregeld door alle absurditeit heen legt. Het voorlezen van het kinderboek over de gay-community en de verschillende types die daarin rondlopen, is een van de hoogtepunten van de voorstelling, net als zijn verwondering over het nummer Dokter Bernhard van Bonnie St. Claire.

Niet alles is even sterk. Zo duurt de scène waarin hij een duet zingt met de Theatermuis te lang. Ook het wat controversiële gedeelte waarin Kamps een non-binaire, hippe God speelt op de boekpresentatie van Het Derde Testament voegt niet veel toe, wellicht op het kleine schokeffect na. Maar dit doet niets af aan de geweldige combinatie van hard lachen en intimiteit die de hele voorstelling overheerst.