Recensies

We kennen natuurlijk allemaal de gevleugelde uitspraken van Johan Cruijff. Martin Luther King en Neil Armstrong. Maar zijn de ‘ontvleugelde uitspraken’ niet net zo interessant?
‘Ik zet het net weer terug in de koelkast.’ – Frank Sinatra
‘Doe mij nog maar een bakkie.’ – Charles de Gaulle

De start van de productie is niet het begin, maar wel het moment van aanvang en is fantastisch. Vooral Patrick Duijtshoff en Rosa Asbreuk praten op relaxte, vooral niet nadrukkelijke wijze voortdurend door elkaar heen om het publiek uit te leggen wat voor een soort voorstelling we gaan zien. De teksten zijn grappig, half serieus en daarmee heerlijk verwarrend. 

‘Was het geen feestje? Daar hebben we toch af en toe behoefte aan in deze tijd?’ Artistiek directeur Ted Brandsen is trots en tevreden na afloop van de première van Don Quichot. En volstrekt terecht.

De politie waarschuwt dat met de metro reizen na zeven uur ’s avonds op eigen risico is en ook Central Park een no go area is in het donker. Welkom in het New York van de jaren zeventig. De recessie maakt het er niet beter op voor protagonist Tony Manero (Buddy Vedder).

Het moest en zou indrukwekkend worden, zo bedacht producent Gert Verhulst. En dus vliegt al na enkele minuten een bommenwerper door de zaal. En dus verschijnen er met grote regelmaat grote militaire vrachtwagens. En dus zijn er vele massascènes. En dus zijn er rijdende tribunes. En dus is de muziek bombastisch. En dus is dat jammer.