Waar in 2001 Aida nog grotendeels door een witte cast werd gespeeld en vrouwelijke personages ondergeschikt waren aan de mannen, is deze vernieuwde versie aangepast aan nu. De cast bestaat volledig uit mensen van kleur en de vrouwelijke Nubiërs weten voor zichzelf en hun volk op te komen.
Recensies
Een baksteen als pasteitje, een glasscherf als scheermes en zand als deeg: de door MediaLane vernieuwde versie van Sweeney Tood: The demon of Fleet Street speelt zich af in de grauwe, ruwe omgeving van een gevangenis. Hier voeren de gevangenen het verhaal van de duivelse barbier op.
Acht jaar na de eerste Nederlandse première van de musical naar de succesfilm uit 1992 met Whitney Houston en Kevin Costner, is er een herneming van The Bodyguard. De Nederlandse makers zitten vast aan een slordig script waarbij vooral het slot veel te snel wordt afgewikkeld.
Naar theater ga ik vooral voor avontuur, maar herkenning is zo op zijn tijd niet vervelend. Grease is onvervalst jeugdsentiment en eens in de zoveel tijd is het heus geen schande om daar aan toe te geven.
We zien twee zussen van in de vijftig tegen elkaar praten. Het duurt best lang voordat we de overeenkomsten en de verschillen tussen hen kennen. Na verloop van tijd blijkt de ene vrouw een weduwe zonder kinderen, zoekend naar een nieuw evenwicht. De andere is de oudere zus die gelukkig is met haar volwassen kinderen en sinds kort betere seks heeft met haar man.
De opening is geniaal en simpel. De vier spelers staan vlak voor ons naast elkaar in een leeg, kaal decor. Het begint met stilte. Dan begint Benjamin Moen met enkele korte zinnetjes met relatief lange pauzes. Zijn timing is fenomenaal en maakt het direct spannend. Dan mengen de anderen zich in het spel, maar elke acteur vertelt vooral zijn eigen verhaal.
Na tien jaar zijn De Verleiders terug met een voorstelling over geld. De eerste Door de bank genomen werd historisch theater. In een smakelijke standup-achtige show was de boodschap onontkoombaar. De overheid moet het geldstelsel controleren, de rol van banken is veel te groot.
Kan het nog klassieker dan Les miserables? De oubolligheid raakt al snel op de achtergrond door het spektakel maar ook door het vocale vuurwerk. En dat is enorm.
Snak is alweer het achtste cabaretprogramma van de zelfbenoemde 'knuffeltukker' Nathalie Baartman. Het is een knappe, onnavolgbare mengelmoes van soms idiote grappen maar ook diep gevoelde liefde voor de medemens. Ook al heeft die een jas aan die oogt als een dekbed.
De hele avond voel je zijn oprechte ongemak door alles heen. Soms over de top aanwezig, soms licht schemerend. Tot het laatste lied. Een nummer met een prachtige tekst, geschreven door Peter van Rooijen, waarin Wart Kamps gaandeweg meer zichzelf durft te zijn en zijn rug recht. Figuurlijk dan, want door zijn scoliose -een scheve rug- kan dat niet letterlijk.
Toen Britt, de zangeres van de Leif de Leeuw Band, besloot in transitie te gaan, sprak bandleider Leif direct zijn steun uit. Bijzonder. Beiden konden immers niet weten wat er met Britts stem zou gebeuren. Dat is een jaar of vijf geleden. Britt nam toen al liedjes op die we in Who the fuck is Britt op het achtertoneel geprojecteerd zien.
Het is een mooi idee: Sterdanser Nureyev laten vertellen over zijn leven, omringd door twee dansers die onder meer stukjes uit het fameuze La Bayadère laten zien met acteur en ex-danser Jan Kooijman als Nureyev.