Het Haagse Opera2Day weet keer op keer van opera een totaalbeleving te maken. Ook nu. Buiten de zaal wordt het publiek opgewacht door ‘coassistenten’ die vragen naar een laatste huilbui, jeugdherinneringen en muziek.
Recensies
Een transgender, een homoseksuele voetballer, een vloggende influencer, een hotel op Ibiza en hormonen en cocktails die non-stop rondvliegen. Alle ingrediënten voor een platte musical zijn aanwezig. En nee, Verliefd op Ibiza is inhoudelijk niet hoogstaand, maar verrast wel degelijk in het feelgood-musicalgenre.
Toen Steef de Jong klein was, trok hij een keer zijn moeders trouwjurk aan, liep naar buiten, en riep: “Ik ben Sisi!” De fascinatie voor keizerin Elisabeth van Oostenrijk, oftewel Sisi, zat er al vroeg in, net als zijn, in de ogen van anderen, ‘anders-zijn’. In Sisi Boy vermengt hij op een mooie manier haar leven met dat van hemzelf.
Na het immense succes van hun podcast, het binnen een paar minuten uitverkopen van de Kleine Zaal van TivoliVredenburg (en inmiddels ook de Grote Zaal) voor opnames van die podcast en zelfs een heus boekencontract, werd het tijd voor een Man man man de podcast theatertour.
Bij binnenkomst in het crematorium zien we een glijbaan waarachter een lijkkist staat van waaruit actrice Belinda van der Stoep telkens de deksel optilt en lachend naar het publiek zwaait. Wat volgt is een collage van afscheidstoespraken die door de makers zijn verzameld.
In zijn afscheidsbrief schreef Ludwig van Beethoven: “Hopelijk volgt er na mijn dood nog verzoening tussen mij en de wereld.” Hij werd vaak als nors en asociaal bestempeld, terwijl hij eigenlijk vooral vanwege (schaamte voor) zijn doofheid mensen meed en eenzaam was.
Een klas zes+jarigen en hun ouders negentig minuten bij de les houden onmogelijk? Welnee, bewijzen BonteHond en Maas. En ze doen dat niet in een klein klasje, maar in de grote zaal.
Het dorpje waar Eddy woont is klein. Driekwart van de mannen werkt in de fabriek. De mentaliteit van de mensen is bekrompen. Eddy is anders, wordt flink gepest en heeft het niet makkelijk. Eddy houdt van jongens, maar denkt nog dat hij genezen kan worden. Telkens zegt hij weer tegen zichzelf ‘Vandaag word ik een vechter’.
Er zijn jongens die terwijl ze in een steegje worden afgetrokken door een meisje hun telefoon opnemen omdat het meisje dat belt het meisje is waar ze liever door afgetrokken zouden worden en zich daar geen moment voor schamen.
Drie spelers bevragen elkaar en publiek over religie, homoseksualiteit en moederschap. Het is bijna alsof je met de drie acteurs in een huiskamer zit. Dat voelt warm en aangenaam. Knus bijna.
De pluche kip vliegt door de lucht, de zaal in, en blijkt in haar snavel inderdaad de kaart te hebben die een vrijwilliger uit het publiek even daarvoor uit een kaartspel getrokken heeft. Een ouderwetse, wonderbaarlijke illusionistentruc. Zulke verrassingsmomenten had deze voorstelling veel meer mogen hebben.
Wat een vondst om het sprookje Repelsteeltje te combineren met de Greet Hofmans affaire. Dat kinderen niets afweten van de gebedsgenezeres die Koningin Juliana inschakelde voor prinses Marijke is geen probleem, want het verhaal is spannend en grappig genoeg om de zaal drie uur lang in de greep te houden.