Eerst denken, dan dansen is het uitgangspunt van de Spaanse danstheatermaker Marcos Morau. Ik dacht me aanvankelijk suf tijdens Cathedral om te snappen wat Morau ons wil vertellen. Na verloop van tijd laat ik het verhaal het verhaal en word ik meegevoerd door wat ik zie en hoor. Ik verveel me geen moment.
Recensies
Ze balanceert op de randen van het tapijt. Steeds meer rondjes. De dunne lijn tussen ‘normaal zijn’ en ‘die gekke Turk’, tussen twee nationaliteiten, tussen manisch en depressief. In Door de schaduw heen beeldt actrice Dilan Yurdakul op indrukwekkende wijze haar depressie, manie en de zoektocht naar de wortels daarvan uit.
De samenzang is prachtig, evenals het lichtspel en de opstelling van de acteurs – dicht bij elkaar, in ruitvorm, op een verder kaal podium. Deze elementen zorgen ervoor, in tegenstelling tot de teksten, dat je een groot deel van de voorstelling gefascineerd blijft. Inhoudelijk boeit Fort Europa een stuk minder.
Het is bloedspannend als de klokkenluider zijn verhaal doet tegen het volk en zijn opponenten hem toeschreeuwen. Regisseur Albert Lubbers heeft met tekst en spelers mooi materiaal tot zijn beschikking en buit dit uitstekend uit.
Wat is de zin van het leven? Hebben deze oudere mannen nog zin in het leven? Deze prangende vragen dringen zich op aan de toeschouwer van ZIN, de derde toneelvoorstelling die Jack Wouterse en Arjan Ederveen maakten in regie van Gerardjan Rijnders.
Volgens hetzelfde concept als het vorig seizoen succesvolle Allemaal Mensen gaan nu tien net afgestudeerde acteurs op tournee. Allemaal Mensen | UMUNTU is fris en sprankelend, maar minder uitgesproken en schurend dan haar voorganger.
Een homo-Jezus en Hitler die gepijpt wordt zijn maar enkele voorbeelden van de bizarre humor die deze musical kenmerkt. Voor de pauze is Book of Mormon, goed, brutaal, lekker snel maar toch wat traditioneler dan verwacht. Na de pauze valt dit bezwaar weg met de scène in de hel en de doopplechtigheid als hoogtepunt.
Dat Toneelgroep Maastricht met huisschrijver Ilja Leonard Pfeijffer goud in handen heeft, bleek al eerder in het meesterlijke Noem het maar liefde. Peachez is opnieuw een pareltje.
De poster straalt spektakel en opzienbarende acrobatische stunts uit. Helaas heeft de voorstelling dat niet in zich.
Jean Paul Sartre schreef zijn tekst over Freud als scenario voor een film, maar dat project mislukte. Sartre liet het er niet bij zitten en maakte een andere versie waar hij zelf personages bij verzon.
Na eerst de musical op Broadway te hebben geproduceerd, heeft Stage Entertainment nu Anastasia naar Nederland gehaald. Alle ingrediënten van een sprookje zijn aanwezig, maar het verhaal wordt te gehaast verteld en raakt niet.
Vallen is leren. Dat is het uitgangspunt van deze nieuwe voorstelling waarin Boukje Schweigman je weer moeiteloos meeneemt naar een ander universum. Daar heerst volop duisternis en na verloop van tijd een heel klein beetje licht.