Verrassing en spektakel ontbreekt

De pluche kip vliegt door de lucht, de zaal in, en blijkt in haar snavel inderdaad de kaart te hebben die een vrijwilliger uit het publiek even daarvoor uit een kaartspel getrokken heeft. Een ouderwetse, wonderbaarlijke illusionistentruc. Zulke verrassingsmomenten had deze voorstelling veel meer mogen hebben.

Pepijn Gunneweg, oud-lid van de Ashton Brothers, maakt met The Great Wonder zijn eerste solovoorstelling. Een vrijwel woordeloze voorstelling met veel slapstick, variété en muziek. Gunneweg is sterk in de komische mime-momenten, maar de show ontbeert snelheid, een sterke spanningsboog en innovatie. Zeker, voor Nederlandse theaterbegrippen is het redelijk uniek wat hij doet, maar het verrassende spektakel ontbreekt.

Het begin belooft nog een nostalgisch, acrobatisch programma. Als de onthulling van de flitsende woorden The Great Wonder mislukt, klimt Gunneweg naar boven, en trekt hij, al balancerend op het lichtkoord, eigenhandig het doek voor de letters naar beneden. De letterlampen in het decor flitsen, de band in de circustent begint typische circusmuziek te spelen, en de verwachtingen van een spectaculaire variétéshow worden opgewekt.

Daarna zijn de opleefmomenten echter op één hand te tellen. Het neigt soms zelfs naar kinderachtig vermaak, met een konijnenhandpop en een zingende vis. Er zitten zeker een paar boeiende momenten bij, zoals wanneer hij bellen blaast met rook. Ook danst hij met een kostuum aan een kledinghanger, wat goed wordt uitgevoerd, maar al veelvuldig is gedaan door anderen. Er zijn veel muzikale intermezzo’s, met drie mannelijke muzikanten en een vrouwelijke violiste, die ook een rol in de minieme verhaallijn spelen. Zij doen dat leuk, maar iets minder muziek en meer overrompeling en acrobatische hoogstandjes hadden de voorstelling waarschijnlijk al een stuk beter gemaakt.

** The Great Wonder – Pepijn Gunneweg. Gezien op 5 januari in Koninklijke Schouwburg in Den Haag. Tour t/m 2 mei.