Vervreemdend en mooi is het. In Verdriet is het ding met veren zien we een vader met twee zonen rouwen om het verlies van zijn echtgenote die plotseling overleed. De man verbeeldt zich het bezoek van een kraai die het gezin binnendringt en een rol opeist als hulp bij de verwerking van het verlies.
Recensies
Met Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht heeft Pieter Kramer een prachtige, mooi gelaagde voorstelling gemaakt die de toeschouwer op schitterende wijze laat zien hoe een autistische jongen zich kan voelen. Het is ontroerend om te zien hoezeer Christophers ouders tevergeefs hun best doen om hem een goed leven te bieden.
Theatermaker Raymi Sambo wil met zijn voorstelling Kaap Liefde aandacht vragen voor de ontvoering van kinderen door een van de echtelieden uit een gemengd huwelijk.
Elf jaar heeft acteur en theatermaker Gijs Scholten van Aschat moeten wachten tot hij zelf weer eens in de gelegenheid was een voorstelling te maken. Het wachten was zeer de moeite waard. Zijn bewerking van Client E.
Wit, zwart, man, vrouw, genderfluïde, joods, katholiek… wat bepaalt wie je bent en hoe je wordt gezien door de buitenwereld? Een interessant identiteitsvraagstuk, dat in De dokter glansrijk wordt belicht door een ijzersterke cast, tekst en enscenering.
De gloednieuwe musical Diana en zonen vertelt weinig nieuws, maar is wel zeer onderhoudend. Dat komt vooral doordat het script tal van fijne grappen kent en de regie vaart heeft.
16 was hij. Op schoolkamp naar het Vaticaan. Overdag opgewonden worden van een marmeren Griekse god met brede torso, ’s nachts na vragen van zijn kamergenoot stellig ontkennen dat hij homo is. Lars Brinkman neemt ons in zijn solovoorstelling Nader tot U mee naar verschillende momenten uit zijn jeugd die belangrijk waren voor zijn seksuele ontwikkeling.
Hij is de norm. En dat wordt hem kwalijk genomen. ‘Maar ik kan er toch ook niets aan doen?’ Acteur Benjamin Moen spreekt zijn tekst verontschuldigend uit. Is de witte heteroseksuele man in crisis of misschien zelfs wel ten dode opgeschreven? Het is de centrale vraag die regisseur Floor Houwink ten Cate aan de orde stelt in One Man Show. Een antwoord komt er niet.
De openingsscène met een suffige man en een blonde verleidelijk geklede vrouw in een prachtig appartement is verstild en best gewaagd want er gebeurt niets. Na een minuut zien we het silhouet van een cowboy en verandert het beeld rigoureus met de opkomst van vijf andere spelers, een combinatie van mimers en dansers.
De intrige van Kenau XL, de tweede zomerproductie van de Stadsschouwburg Haarlem, is vooral een vehikel voor vrolijk, licht geëngageerd amusement over sterke vrouwen.
“Raar is eigenlijk een ander woord voor nieuw”, zegt een van de acteurs ergens in de voorstelling. Een conclusie van Fok me hokje is dan ook dat we vaker aan elkaar zouden moeten snuffelen, om uit te vinden wie de ander is, in plaats van meteen te (ver)oordelen.
Wat een feest, deze Rocky Horror Show. Geen anderhalvemeter-treurigheid, dankzij qr-codes zat de Amsterdamse Stadsschouwburg bomvol. Onder het publiek vooral veel mannenduo’s, sommige feestelijk uitgedost met opzichtige make up en ‘kinky boots.’