Recensies
Japanners staan niet bekend als een assertief volk. Dus is het misschien niet zo vreemd dat ze voor ‘een ontembare vrouw’ een Nederlands woord gebruiken. Cornelia van Nijenrode was een ontembare vrouw en zij is de spil van de Holland Festival productie Otemba – Daring Women over vrouwenrechten en het Nederlandse koloniale verleden.
Tom de Ket doet het weer. Sinds grootschalige producties als Het Pauperparadijs en Nummer veertien de musical geldt de medegrondlegger van De Verleiders als een theatermaker die ook zonder kompaan George van Houts serieuze onderwerpen met succes koppelt aan spektakel en satire.
Dear Evan Hansen is een sobere musical met hoofdrolspeler Ward van Klinken als zeer veelbelovende debutant in een indringende voorstelling over zelfmoord en eenzaamheid.
Dat Het Nationale Ballet internationaal hoog staat aangeschreven, is iets waar we trots op mogen zijn. En dat ze van alle markten thuis zijn zou wat plat kunnen overkomen, maar nee, het grootste dansgezelschap van Nederland laat met Other Dances gewoon weer even zien wat voor sterk en veelzijdig ensemble ze zijn, met een aantal sterke persoonlijkheden.
Bij Dada zullen de meeste mensen denken aan kunstenaars als Kurt Schwitters, maar niet aan Drachten. Toch raakte daar in de jaren twintig de omgeving in de ban van deze kunststroming die tegen alles in ging dankzij de broers Evert en Thijs Rinsema. Deze schoenmakers ontwikkelden zich tot kunstenaars.
Choreograaf Sharon Eyal (Israël, 1971) danste van 1990 tot 2009 voor Batsheva Dance Company, werd aldaar muze van Ohad Naharin en ging later als choreograaf samenwerken met producent Gai Behar. Shraon Eyal Dance (S-E-D) werd opgericht in 2013 met Frankrijk als uitvalsbasis.
Met ingetogen liederen en verhalen uit concentratiekampen maakt de joodse zangeres Niki Jacobs op verzoek van het DeLaMar Theater een programma dat tachtig jaar vrijheid op serene wijze herdenkt.
In Anton de Kom mijn vader is de geschiedenis van de beroemde Surinaamse vrijheidsstrijder op intelligente wijze gecombineerd met een adoptiedrama. Raymi Sambo schreef de tekst met Erik Snel en regisseerde Urmie Plein. Dat is inmiddels een gouden trio en levert opnieuw een sterke en wederom ontroerende voorstelling op.
In Lady Macbeth doet Het Nationale Ballet een poging de beweegredenen invoelbaar te maken van de vrouw die doorgaans als monster wordt neergezet en dat enkel en alleen liefde voor haar man heeft opgevat om haar eigen machtswellust te kunnen botvieren.
Net als Tim Fransen in zijn programma Onbekommerd lijkt het in de eerste tien minuten van Deer, alsof de Twentse cabaretier Nasthalie Baartman voor het luchtige amusement heeft gekozen. Ze vertelt over de strubbelingen bij een reisje naar Zwitserland met haar dochter en het bezwaar van slimme ijskasten. Maar net als bij Tim Fransen knalt het engagement er al snel uit.
Het totaaltheater dat regisseur Guy Weizman al een jaar of acht maakt is onalledaags. Het is goed voor spektakel maar wel met aansprekende inhoud. Jack Wouterse schitterde in 2020 in Salam waarmee Weizman de regieprijs won. Wouterse is nu terug bij Nite in Nachtwacht waarmee Weizman een indrukwekkend hoogtepunt bereikt.
Pagina's
