Originele voorstelling met verfrissend perspectief

Theatermaker Raymi Sambo wil met zijn voorstelling Kaap Liefde aandacht vragen voor de ontvoering van kinderen door een van de echtelieden uit een gemengd huwelijk. Het is mooi dat Sambo aandacht vraagt voor deze problematiek, maar hij combineert dit met sekstoerisme naar West-Afrika en de sensatiezucht van televisieprogramma’s waarbij de potentiële daders al veroordeeld worden door de publieke opinie voordat een rechter heeft geoordeeld. Dat laatste is een verfrissend perspectief maar alles bij elkaar is het wat veel.

We zien een televisiestudio waarin een programma wordt opgenomen dat doet denken aan het programma Ontvoerd. Acteurs Romano Haynes en Marian Mudder spelen een stel, de  Afrikaanse Kofi en de Nederlandse Astrid. Ze krijgen twee kinderen en bakkeleien over de opvoeding. Deze interculturele relatie, die begint met romantische strandscenes in Afrika, overleeft de culturele verschillen niet. 

Het idee voor Kaap Liefde is origineel maar het script is niet zo sterk. Astrid wordt verliefd op een collega en Kofi moet van haar terug naar zijn vaderland. Deze wending is nogal onverwacht. Kofi vertrekt en neemt de kinderen, waar hij al die jaren voor gezorgd heeft terwijl Astrid werkte, mee. Astrid schakelt de media in en de makers van een sensatiezuchtig programma gaan met haar op pad om haar kinderen terug te halen.

Naast de acteurs zien we drie dansers, maar die voegen weinig toe aan de voorstelling. Haynes en Mudder zijn sympathieke spelers om naar te kijken, maar hun spel zou scherper kunnen. Als Haynes uitbarst over white privilege, wordt het opeens wel menens. Dit soort momenten had deze wel oorspronkelijke voorstelling meer mogen hebben.