Vlotte voorstelling zonder diepere laag

“Raar is eigenlijk een ander woord voor nieuw”, zegt een van de acteurs ergens in de voorstelling. Een conclusie van Fok me hokje is dan ook dat we vaker aan elkaar zouden moeten snuffelen, om uit te vinden wie de ander is, in plaats van meteen te (ver)oordelen. Studio 52nd geeft daartoe met deze jongerenvoorstelling over gender en seksuele oriëntatie een informatieve, vlotte eerste aanzet, die echter te weinig diepte heeft.

Het publiek krijgt eerst een goed bedachte, informatieve introductie op termen als lhbtqi+, intersekse, trans mensen, queer en non-binair. Acteur Dionisio Matias poogt uit te leggen wat deze begrippen betekenen, maar wordt voortdurend verbeterd door medespelers Diederik Kreike en Smita James. Dit gaat in een prettige uptempo stijl en in makkelijk te begrijpen, hedendaags taalgebruik.

De teksten zijn geschreven door jongeren, gebaseerd op hun ervaringen met gender en hokjesdenken. De verhalen geven een inkijkje in verschillende situaties die zij als queer personen meegemaakt hebben. Het stuk blijft echter te oppervlakkig, omdat er wel érg veel wordt aangestipt in korte tijd. Ook al is dit vooral een schoolvoorstelling, het is de vraag of jongeren hierdoor open gaan staan voor gender. Pas als de acteurs een aantal teksten van transjongeren letterlijk voorlezen, wordt de emotie voelbaar. Deze verhalen maken indruk door de pure tekst zonder spel waar overige sketches vaak te snel gaan om echt te beklijven.

Erg leuk is het gedeelte waarin de acteurs het publiek op vermakelijke wijze onderwijzen over de seksuele vrijheid in het dierenrijk. Vele dieren waarbij heteroseksualiteit niet de norm is, komen langs en het wordt duidelijk dat de mens het enige wezen op aarde is dat strikt denkt in hokjes, seksen en opgelegde normen. De cisgender hetero-norm wordt zo op een speelse en informatieve manier kritisch bevraagd.