Spectaculaire en hilarische gevechten

De openingsscène met een suffige man en een blonde verleidelijk geklede vrouw in een prachtig appartement is verstild en best gewaagd want er gebeurt niets. Na een minuut zien we het silhouet van een cowboy en verandert het beeld rigoureus met de opkomst van vijf andere spelers, een combinatie van mimers en dansers. Wat volgt is een ontvoering en veel vechtpartijen in een uiterst spectaculaire mix van dans, acrobatiek en martial arts. Even later wordt het spel als in een film teruggespoeld wat een uitermate komisch effect sorteert.

Knock Out doet denken aan Horror, de grote hit van Jakop Ahlbom uit 2014, theater als een horrorfilm met verrukkelijke en zeer uiteenlopende effecten. Ditmaal brengt hij een ode aan de vechtfilms van onder meer Bruce Lee. Het grote verschil is de variatie en het feit dat Horror een duidelijke verhaallijn had. Beide zijn in Knock Out ver te zoeken. Natuurlijk, we zien dat de vrouw een minnaar had, dat de ontvoerders losgeld eisen en er vinden persoonsverwisselingen plaats en we zien een strijd om de koffer met geld. Maar de intrige sneeuwt op een gegeven moment onder in een enorme opeenstapeling van vecht- en dansscènes die op elkaar gaan lijken.

Liefhebbers van actiefilms zullen veel referenties zien naar Jacky Chan en ook de Coen Brothers. De zeven spelers leveren een topprestatie. De bewegingen, de techniek en vooral hun timing is adembenemend. Maar toch merk ik na een uur kijken dat mijn aandacht verslapt bij al weer een prachtige flic flac of een spectaculaire salto. Knock out is nu eenmaal niet erg afwisselend. Dat is zonde, want de spelers zijn adembenemend en er is in Knock out toch wel veel om van te genieten. Met meer verhaal en minder herhaling zou Knock out weergaloos zijn.