Speels, heftig en soms ontroerend

Vervreemdend en mooi is het. In Verdriet is het ding met veren zien we een vader met twee zonen rouwen om het verlies van zijn echtgenote die plotseling overleed. De man verbeeldt zich het bezoek van een kraai die het gezin binnendringt en een rol opeist als hulp bij de verwerking van het verlies.

Die kraai wordt ook snel omarmd door zijn zonen wat benadrukt wordt doordat de kraai door alle drie acteurs beurtelings wordt gespeeld. Verdriet is het ding met veren is een bewerking van de debuutroman van de Engelse schrijver Max Porter, gemaakt door acteur Jacob Derwig die hier op de vloer staat met Jesse Mensah en Romijn Scholten. Erik Whien regisseerde een drama dat speels, heftig en soms ontroerend is. Mooi is dat er regelmatig muziek klinkt waarbij alle drie spelers zingen en zichzelf met simpele keyboards begeleiden. Prachtig is de hoge stem van Jesse Mensah die uitblinkt in een compositie van Henry Purcell.

Derwig is een acteur waar je altijd naar blijft kijken, maar ook de andere twee spelen fraai, waarbij de wonderlijk vrouwelijk bewegende Mensah enorm fascineert met zijn fysieke spel. De voorstelling springt heen en weer in de tijd, zonder dat dit onhelder wordt. De kraai als verveemdend element schept soms afstand, maar creëert ook innige solidariteit. Prachtig is de diepe verbondenheid die je voelt tussen de vader en zijn zonen. Behalve over rouw gaat deze voorstelling dan ook vooral ook over liefde.