Volop variatie bij Eric Vloeimans

Muziek die al gespeeld is, is niet interessant vertelde een jazzliefhebber mij eens. Daar ben ik het niet mee eens, maar de essentie van deze observatie is helder. In interviews met theatermakers komt de term jazz regelmatig langs omdat ‘in het moment spelen’ zo cruciaal is als je in het theater staat. Als je Shakespeare speelt, maar ook als je eigentijds jazz of kamermuziek op trompet speelt. Eric Vloeimans is altijd in voor nieuwe invalshoeken en weet dat heel knap te combineren met muziek die je toegankelijk kunt noemen maar wel altijd het avontuur zoekt en dat salonfähig maakt. 

Met de van oorsprong Syrische klarinettist KInan Azmeh en met pianist Jeroen van Vliet maakt Vloeimans na de tournee rond Levanter, nu een tweede programma. De opbouw is sterk. Het concert begint met wat ingetogen stukken die uitstekend zouden passen in het helaas verdwenen tv-programma Vrije Geluiden of de catalogus van het onvolprezen Duitse ECM label dat bruggen bouwt tussen klassiek, jazz en muziek uit verre oorden. Het trio maakt een soort kamermuziek die zich dus niet zo makkelijk laat omschrijven.

Na enkele rustige nummers krijgt het repertoire meer tempo en gaat Vloeimans ook af en toe op ontspannen wijze wat babbelen. Gelukkig houdt hij dat precies kort genoeg zodat de muzikale spanning geen geweld wordt aangedaan. Het concert van anderhalf uur biedt volop variatie. Fraai is dat het pianowerk soms mooi stuwend is en de blazers lekker opjaagt, maar op andere momenten mag Van Vliet ook schitteren in meer solistische passages of stukken waarin de toeters wat meer gedempt klinken. Maar ook zoeken Azmeh en Vloeimans elkaar op in duetten die soms lijken te versmelten waarbij het onderscheid tussen klarinet en trompet vervaagt. De toon van Vloeimans is vaak teder maar maar ook in uptempo stukken is zijn geluid altijd herkenbaar  Ook Azmeh is een begenadigd instrumentalist die soms doet denken aan de geweldige Hüsnü Şenlendirici van het befaamde Taksim Trio. Vloeimans cs. heeft de ingredienten van hun cross-over met hen gemeen, maar klinkt totaal anders, maar altijd spannend, beheerst en begeeft zich graag buiten de gebaande paden. De volle zaal in Haarlem vindt het prachtig.