Sterke cast speelt sterren van de hemel in marathon

Het achtste leven (voor Brilka), de hitroman van NNino Haratischwili is een familiekroniek over acht levens uit een Georgische familie. Het geeft een fascinerend tijdsbeeld van 1900 tot nu met opvallend veel sterke vrouwen. Niet vreemd dat artistiek leider Daria Bukvić dit verhaal wilde ensceneren. Door haar burn-out is uiteindelijk Nina Spijkers gaan regisseren.

Een boek van 1200 pagina’s in vijf uur theater samenvatten lijkt een onmogelijke opgave. Het verhaal in de theatermarathon komt dan ook niet helemaal tot zijn recht. Vooral in het eerste deel gaan we met zevenmijlslaarsen door tal van gebeurtenissen waardoor de vele verhalen niet de kans krijgen om goed binnen te komen. Het maakt dat ik weinig affiniteit krijg met de personages. Dat wordt gelukkig wel minder naarmate de voorstelling vordert, maar de start is moeizaam.

Nitsa (Sharlee Daantje), de verteller, is de achterkleindochter van Stasia (Marie-Louise Stheins), een van de dochters van een chocolatier. Zij neemt het publiek niet alleen mee door haar familiegeschiedenis maar ook door de twintigste eeuw, met de opkomst en ondergang van de Sovjet-Unie, de Tweede Wereldoorlog en het wegvallen van het IJzeren Gordijn. Vrouwen domineren het verhaal, maar Kostja (een sterke Bram van der Heijden), de zoon van Stasia krijgt wel veel aandacht. Hij ontwikkelt zich van vriendelijke jongeman tot een nietsontziende KGB-griezel. Zijn zus Kitty wordt gespeeld door Selin Akkulak die ook vocaal sterk naar voren komt. De vele vrouwelijke rollen zijn sterk bezet. Linde van den Heuvel neemt diverse personages voor haar rekening en imponeert met haar veelzijdigheid. Het weerzien met Liz Snoijink is aangenaam.

De muziek in deze voorstelling is geweldig. Samensteller Wilko Sterke stuwt de twee vrouwelijke musici naar grote hoogte. Bij drummer Sharon Harman is elke klap meer dan raak en dat klinkt erg lekker. Singersongwriter Démira Jansen mag flink uitpakken in veel songs die ze zeer overtuigend brengt, waarbij ze zichzelf zowel op toetsen als op gitaren begeleid. Maar ook de koorzang van veelal Georgische volksmuziek is wonderschoon.
De enscenering met veel niveaus in de speelvlakken is mooi en wordt voor een flink deel bepaald door video waarop historische beelden, maar ook landschappen te zien zijn. Ook neemt video soms heel esthetisch het toneelspel over. Er is dus veel te zien en te horen en naarmate de voorstelling vordert neemt het genot voor ogen en oren toe.

Het is jammer dat zoveel talent en zoveel moois een voorstelling oplevert die niet helemaal bevredigt. Soms is Het achtste leven (voor Brilka), prachtig, maar in zijn geheel is het fragmentarisch. De marathon begint om half zeven en duurt inclusief twee pauzes tot half twaalf. Het lijkt niet genoeg om alles goed te vertellen. Met zo’n productie op tournee gaan is een bizarre onderneming, ook al omdat theaters in catering maar zelden succesvol zijn. In Nijmegen kregen we soep, een broodje kroket, een muffin en twee bitterballen. Toneelmarathons bij De Appel duurden wel eens een hele dag. Daar was eten en drinken altijd een geïntegreerd onderdeel van de hele theaterbeleving. Dat is Het achtste leven (voor Brilka), helaas niet gegeven. Maar dat neemt niet weg dat je een sterke cast ziet met veel nieuwkomers die de sterren van de hemel spelen.