Cabaretier, acteur en tekstschrijver Alex Ploeg (1985) gaat in zijn derde soloshow Unplugged terug naar de basis van stand-up comedy. Gewapend met slechts een gitaar en een microfoon weet hij zijn publiek nagenoeg onafgebroken aan het lachen te krijgen.
Recensies
De kersttijd kan niet zonder Notenkraker, ook in Nederland niet. Het Nationale Ballet (HNB) doet met Notenkraker & Muizenkoning sinds 1996 een flinke en uitbundige greep in de snoepzak teneinde ook hier te lande een traditie te vestigen.
Bij binnenkomst moet het publiek een nummertje trekken uit een apparaat, dat wekt de verwachting dat het een interactieve voorstelling betreft. Dat is niet zo, maar dat mag de pret niet drukken. In een origineel decor van Calle de Hoog, dat doet denken aan een baarmoeder, vertelt Kistemaker ogenschijnlijk zonder gêne en mét veel humor over endometriose.
Spetterend, kleurrijk en heerlijk over de top. Tuurlijk, je moet ervan houden, operette. De meestal flauwe grappen buitelen over elkaar heen en worden met zoveel bravoure en vakmanschap gebracht, dat je er hartstikke vrolijk in meegaat.
Mooi dat Cloaca weer te zien is. De teloorgang van de mannenvriendschappen is de kern van het originele stuk dat Maria Goos in 2002 schreef op de acteurs. Het ongemak over mannen werd destijds schitterend gespeeld door Pierre Bokma, Gijs Scholten van Aschat, Jaap Spijkers en Peter Blok.
Wie ben je als je jarenlang pillen slikt en wat blijft er van je persoonlijkheid over zonder medicatie? Die vraag speelt een grote rol in The almighty sometimes. Maar minstens zo belangrijk in deze aangrijpende voorstelling is de relatie tussen moeder en dochter.
Tijdens het International Documentary Film Festival Amsterdam zag ik de voorstelling Thanks for Being Here van het Gentse theatercollectief Ontroerend Goed. Een spannende keuze van IDFA om naast ‘s werelds beste documentaires deze theatervoorstelling te programmeren.
Anne Wil Blankers excelleert als grootmoeder ‘Omie’. Haar kleinzoon (Daniel Cornelisse) woont dicht bij haar kunstgalerie waar volgens hem nooit écht goede kunst hing. De nood komt aan de man als dochter Ellen (Lies Visschedijk) te horen krijgt dat de galerie van Gladys zal moeten sluiten. Vergeetachtige Omie kwijnt weg in haar appartement.
Leuk natuurlijk om Sanne Wallis de Vries als moeder-overste te casten, maar waarom wordt haar veelzijdigheid niet meer benut in deze vernieuwde versie van Sister Act?
De opening is gewaagd en prachtig. Een stokoud stel komt zwijgend en langzaam lopend de speelvloer op. Even later klinkt muziek uit de sixties en zijn beiden aan het dansen. Hij eerst wat aarzelend en zij direct uitbundig. Zij maakt hem direct duidelijk dat ze voor hem valt. Wat volgt zijn scènes uit een zeventigjarig huwelijk.
Manon Blaauw en Kevin van den Berg vormen cabaret duo Blauwe Vinkjes en proeven na het winnen van de Publieksprijs van het Amsterdams Studenten Cabaret Festival voor het eerst van het toeren door Nederland. Blauwe Vinkjes hebben anderhalf jaar hun voorstelling gespeeld voordat ze met Disclaimer in première gingen.
Direct bij binnenkomst in Carré valt de enscenering op. Links de vleugel, rechts de piano en daarom heen de cirkelvormige rails waarop een camera is gemonteerd. Achter het ronde speelvlak hangt een enorm scherm. We zien een pianotechnicus rondscharrelen en opeens loopt Wende vanuit de zaal het podium op en gaat onder applaus de technicus af.
Pagina's
