Net als Tim Fransen in zijn programma Onbekommerd lijkt het in de eerste tien minuten van Deer, alsof de Twentse cabaretier Nasthalie Baartman voor het luchtige amusement heeft gekozen. Ze vertelt over de strubbelingen bij een reisje naar Zwitserland met haar dochter en het bezwaar van slimme ijskasten. Maar net als bij Tim Fransen knalt het engagement er al snel uit.
Recensies
Het totaaltheater dat regisseur Guy Weizman al een jaar of acht maakt is onalledaags. Het is goed voor spektakel maar wel met aansprekende inhoud. Jack Wouterse schitterde in 2020 in Salam waarmee Weizman de regieprijs won. Wouterse is nu terug bij Nite in Nachtwacht waarmee Weizman een indrukwekkend hoogtepunt bereikt.
Na Gods wegen en BloodBitches lijkt de grofgebekte furieus feministische Nina de la Parra een metamorfose te hebben ondergaan. Het eerste uur van haar derde productie is gevuld met clownerie en spel met mensen uit het publiek. Daarna slaat de voorstelling om en ontroert doordat de theatermaker zich kwetsbaar en sterk tegelijk toont.
Als in een pubquiz Paul McCartney het onderwerp is, dan is de speler die tegenover Yorick van Norden zit bij voorbaat kansloos. Hij kent en speelt alle liedjes van de meest creatieve Beatle van voor naar achter en kan alle levensfeitjes die er over McCartney zijn geschreven moeiteloos oplepelen.
Niet doorvertellen dit - maar Den Haag heeft niet één, maar twéé gezelschappen binnen de stadspoorten. Die allebei, werkelijk waar, wereldtop zijn: NDT 1 en NDT 2. NDT 2 zou je de school kunnen noemen voor het klaarstomen in ‘1’. Jonge dansers mogen er tot een bepaalde leeftijd deel uitmaken. Daarna is het: òf doorstromen naar 1 òf elders aan de slag.
De zaal is nog niet eens halfvol. Dat is vreemd. Deze voorstelling is jubelend ontvangen. Pedofilie blijft een controversieel onderwerp, maar deze voorstellling biedt meer.
In de laatste twintig minuten klinkt muziek in de geest van de grote Egyptische zangeres die inmiddels vijftig jaar dood is. In de vijf kwartier die daar aan vooraf ging hoorden we een monoloog die niets met Oum Kalthoum te maken heeft en waarin muziek een ondergeschikte rol speelt.
Nederlanders hebben klagen tot de nationale sport verheven. En toch behoren Nederlanders, zo blijkt uit het onlangs gepubliceerde World Happiness Report van de VN, tot de gelukkigste mensen ter wereld. Alleen vier Scandinavische landen scoren hoger. Maar als het gaat om gevechtsbereidheid om dat geluk te verdedigen, bungelt Nederland in Europa onderaan.
Zijn opening is ‘hoopgevend’. Geen verhalen over racisme en discriminatie. Saman Amini belooft dat het programma wat lichtvoetiger wordt. ‘Vanavond gaan we het hebben over trauma, depressie en suïcide.’
Een van de drie gloednieuwe grote voorstellingen die tijdens de negende editie van Opera Forward Festival te zien was is het impactvolle voorstelling Codes van de Vlaamse regisseur Gregory Caers.
Hoe kijken babyboomers terug op hun leven en verworvenheden? Daarover gaat We are the lucky ones. Maar liefst tachtig interviews hebben de makers teruggebracht tot een eigentijds opera van een uur en drie kwartier. Het idee was mooi en de uitvoering is heel goed. De voorstelling voelt warm en sympathiek maar de inhoud is voorspelbaar waardoor de impact gering is.
‘Fucking volgeboekte zalen voor Madame moederneukende Butterfly. Steeds opnieuw dat kutverhaal met die tyfuszinnen. Ik krijg ’t m’n strot niet uit. Fucking hel!’
Pagina's
