‘Met Soundos El Ahmadi heb je het ook niet zo gezellig.’ Met deze veelvuldig herhaalde chant op een Arabische melodie opent Soundos haar nieuwe show Witte Ruis. Nee, goddank, niet gezellig, want dat riekt naar kneuterigheid, en daar zitten we niet op te wachten.
Recensies
Eindelijk weer eens Brecht in het theater. Collectief Blauwdruk zet met Gutmensch, naar De Goede mens van Sezuan, haar fijne traditie voort met het bewerken van klassiekers. Eerder maakten ze indruk met creatieve bewerkingen van stukken van Vondel en Molière.
Uiteindelijk wordt het weer een dolle boel en pakt Steef de Jong met zijn speelse cast de zaal volledig in. Operette, weelderige kostuums, inventieve kartonnen uitklapdecors, originele regievondsten en vrolijkheid zijn rotsvaste stijlelementen in het theater van De Jong.
Zoals gebruikelijk leunt het jaarlijkse Wereldkerstcircus in Carré ook dit keer weer op het grote circusfestival in Monte Carlo. Daar worden de hoge onderscheidingen uitgereikt, de Gouden en Zilveren Clown. Toch weet Stardust Circus International van liefhebber Henk van der Meijden de Carré-editie altijd een eigen smoel te geven.
De oudejaarsvoorstelling van Jan Beuving komt niet op televisie. En daar is hij niet rouwig om, want hij is blij met de anderhalf uur concentratie die het publiek in het theater normaal gesproken opbrengt, op die ene gast vooraan na die toch even zijn telefoon pakte. Niemand zet een schaal oliebollen of bitterballen neer, en er belt niemand aan.
Cabaretier, acteur en tekstschrijver Alex Ploeg (1985) gaat in zijn derde soloshow Unplugged terug naar de basis van stand-up comedy. Gewapend met slechts een gitaar en een microfoon weet hij zijn publiek nagenoeg onafgebroken aan het lachen te krijgen.
De kersttijd kan niet zonder Notenkraker, ook in Nederland niet. Het Nationale Ballet (HNB) doet met Notenkraker & Muizenkoning sinds 1996 een flinke en uitbundige greep in de snoepzak teneinde ook hier te lande een traditie te vestigen.
Bij binnenkomst moet het publiek een nummertje trekken uit een apparaat, dat wekt de verwachting dat het een interactieve voorstelling betreft. Dat is niet zo, maar dat mag de pret niet drukken. In een origineel decor van Calle de Hoog, dat doet denken aan een baarmoeder, vertelt Kistemaker ogenschijnlijk zonder gêne en mét veel humor over endometriose.
Spetterend, kleurrijk en heerlijk over de top. Tuurlijk, je moet ervan houden, operette. De meestal flauwe grappen buitelen over elkaar heen en worden met zoveel bravoure en vakmanschap gebracht, dat je er hartstikke vrolijk in meegaat.
Mooi dat Cloaca weer te zien is. De teloorgang van de mannenvriendschappen is de kern van het originele stuk dat Maria Goos in 2002 schreef op de acteurs. Het ongemak over mannen werd destijds schitterend gespeeld door Pierre Bokma, Gijs Scholten van Aschat, Jaap Spijkers en Peter Blok.
Wie ben je als je jarenlang pillen slikt en wat blijft er van je persoonlijkheid over zonder medicatie? Die vraag speelt een grote rol in The almighty sometimes. Maar minstens zo belangrijk in deze aangrijpende voorstelling is de relatie tussen moeder en dochter.
Tijdens het International Documentary Film Festival Amsterdam zag ik de voorstelling Thanks for Being Here van het Gentse theatercollectief Ontroerend Goed. Een spannende keuze van IDFA om naast ‘s werelds beste documentaires deze theatervoorstelling te programmeren.
Pagina's
