Als een bloeddorstige leeuwin benadert advocaat Tessa Ensler haar opponenten. Ze verdedigt succesvol zedendelinquenten en schept daar een groot genoegen in. De sterke tekst van Suzie Miller is bij regisseur Eline Arbo en acteur Maria Kraakman in zeer goede handen.
Recensies
Vanja Rukavina zag ik voor het eerst in Nobody Home van Daria Bukvić in 2014.
Onder de naam Donny Ronny is Gover Meit – voorheen bekend als Stefano Keizers – terug op het podium, met zijn voorstelling Bossen. Nou ja.. kun je het eigenlijk wel zíjn voorstelling noemen?
Een homoseksuele acteur die in het theater een hetero speelt komt niet zo vaak voor maar dat is wel geaccepteerd. Andersom gebeurt zelden. Waarom eigenlijk? Heeft dat specifiek met de eigenschappen van een acteur te maken? Waarom krijgt Hans Kesting wel de kans om een hetero te spelen en Rick Paul van Mulligen niet?
Joost Spijkers zingt in Spijkerpaleis opnieuw over de dood. Op de melodie van Mensch durf te leven zingt het 46-jarige podiumbeest als uitsmijter Mensch durf te sterven. Frappant is dat het lied niet één op één is overgenomen maar een verbastering is van meerdere bekende nummers.
Het overdondert. Bevreemdt. Doet je je soms afvragen waar je je in bevindt. Cabaret Deconstruit laat ons – mij althans – voelen, ervaren, zien wat al die woorden, al die prikkels, al die taal in de moderne wereld met ons doen.
2023 is het herdenkingsjaar van 150 jaar ‘beëindiging’ van de slavernij. Witte mensen leren de laatste jaren steeds meer over het doorwerken van het slavernijverleden, kolonialisme en institutioneel racisme.
Het Nationale Ballet vond het weer eens tijd voor een ware klassieker: Giselle, een 182 jaar oude choreografie van Marius Pepita, naar Jean Coralli en Jules Perrot.
Zijn voorstelling barst van het enthousiasme; de liefde voor poëzie spat er van af. Alle dichters hebben gouden helikopters van dichter/schrijver Joost Oomen is daardoor sympathiek, maar ontbeert helaas een goede inhoud met een duidelijke opbouw.
De film is legendarisch en wat krijg je dan? Een musical. Maar dat een theatervoorstelling zo nauwgezet de film kopieert, is toch wel vrij armoedig. Regisseur Carline Brouwer had waarschijnlijk weinig mogelijkheden een eigen stempel op de musical te drukken.
Een van de meest originele theaterkunstenaars die ons land rijk is, heeft weer eens een solo gemaakt. En wat voor een. In No Ponies is Alex Klaasen zeer openhartig en gaat het vooral over hoe vaak hij bang is. Tot paniekaanvallen aan toe. Maar Klaasen weet op fascinerende wijze van een zwak punt een sterk punt te maken.
Het begin is adembenemend. Vijf dansers en vier musici staan in donkere stilte stil op de vierkante dansvloer. Bewegingsloos. Of nee, toch niet. Heel langzaam beginnen de bestaande lijven toch voorzichtig heen en weer te wiegen.