‘Wil jij haar in bad doen? Samen met zeesterrencrèche-man?’ De allerlaatste zinnen van Vader en moedertje brengen een zachtheid en gevoeligheid tussen de twee vrienden over die in de rest van deze lunchtheatervoorstelling node worden gemist.
Recensies
Wat een heerlijke avond vol herkenning en verrassing, een fijne combinatie. JP den Tex is vooral de verteller met fijne verhalen over het ‘songwritersgilde’. Je hoort bekende nummers van Joni Mitchell, The Band, Bob Dylan, Tom Waits, Neil Young en Lou Reed in originele, soms komische vertalingen, ook van Kees Prins en Paul de Munnik.
Het begint als het nog niet is begonnen. Deze ooit leuke truc raakt wat belegen en is inmiddels een cliché. Dat blijkt maatgevend te zijn voor Rock me baby. Het is de nieuwste voorstelling van de geweldige poppenspeler en theatermaker Servaes Nelissen en heeft de vorm van een zogenaamde rockumentary.
Als hij opkomt scoort Jon van Eerd direct een open doekje. Na een minuut is het toneel weer leeg. Van Eerd houdt het publiek lange tijd gevangen in onzekerheid. Hoe hij dat doet moet de bezoeker vooral zelf ervaren. Deze opening is verrassend en gedurfd en daarmee toont Jon van Eerd zijn lef.
De jonge veldarcheloog Esther (Sarah Janneh) keert na jaren terug naar haar afgelegen geboortedorp om een opgraving te leiden waarbij een aantal vrouwelijke mensenbotten zijn ontdekt. Eenmaal daar belandt ze in een droom die haar honderden jaren terug in het verleden werpt, naar de tijd dat de heksenjachten begonnen, het patriarchaat zijn intrede deed.
Tegen het einde zingt Richard Groenendijk een prachtig lied: Er stroomt altijd wat november door mijn bloed, een referentie naar zijn karakter dat zowel een lichte als een zware kant bezit. Voor iedereen beter draait om meer tegenstellingen, met als grootste de strijd tussen zijn gedachten ‘Zie mij!’ en ‘Laat me met rust’.
‘Omdat jullie nergens anders goed voor waren.’ Zo motiveert de vader het veelvuldige seksuele misbruik van zijn twee kinderen. Twijfel je bij de eerste onthulling van zoon Christian nog, later blijkt het misbruik onontkoombaar en reageert vader op de vraag naar het waarom dus met deze gruwelijke opmerking. Tegen het einde sjokt hij alleen weg. Zijn vrouw loopt niet mee.
Ilja Leonard Pfeijffer weefde een amusant Droste-effect in zijn bewerking van De meeuw van Tsjechov en geeft de spelers af en toe cynische teksten mee over het spelen in een stuk van Tsjechov. Dat is grappig zoals er wel meer te lachen valt in deze frisse bewerking, zij het dat de voorstelling wel tijd nodig heeft om op gang te komen.
Herkenbaar en vermakelijk: peutervoorstelling BullyBully draait om twee wereldleiders die elkaar in alles de loef proberen af te steken. Bij binnenkomst verwelkomen ze ons al wuivend in een strak afgekaderd decor: aan de ene kant van de streep is alles, inclusief de man zelf, groen. Aan de andere kant waar de tweede wereldleider naar ons zwaait, is alles roze.
Ze is volstrekt authentiek, dingt niet erg nadrukkelijk naar de gunst van het publiek, maar windt de toeschouwers wel verbazend makkelijk om de vinger. In het sfeervolle nieuwe Theater de Liefde in Haarlem beleefde afgelopen vrijdag haar nieuwste programma Vlieg op de première.
Het voelt vreemd en grappig tegelijk om sterdanseres Igone de Jongh te horen praten over bitterballen, pasta maken, wijn drinken en verlangen naar Toscane. De clichématige teksten van echtgenoot Thijs Romer in haar eerste eigen programma staan in groot contrast met haar superieure danstechniek.
René Groothof speelt de joodse zakenman Otto Silbermann, Leny Breederveld speelt elk personage dat Silbermann op zijn vlucht uit Duitsland in 1938 tegenkomt. Dat zijn er nogal wat. Beide acteurs stappen regelmatig in en uit hun rol en spelen dat ze toneel spelen. Een fijne vondst die het treurige verhaal wat lichter maakt.
Pagina's
