De meest opvallende ingreep van scriptschrijvers Leon de Winter en Jessica Durlacher is de flashback constructie. Die vondst brengt echter geen diepere laag aan in het verhaal dat op eendimensionale wijze verteld wordt. Bij aanvang horen we Anne fluisteren dat ze droomt over Palestina. Dit verlangen klinkt opnieuw aan het eind, maar wordt niet uitgediept.
Recensies
Veertien mensen op het toneel. Wanneer zie je dat nog? Op de bodem van Orkater gaat geweldig van start. De spitse tekst wordt met veel bravoure gespeeld. De muziek spettert alle kanten op en varieert van stoere rock, tot Zweedse drinkliederen en fraaie meerstemmigheid in doowopstijl met verschillende open doekjes als resultaat.
Tijdens de vele tournees die flamencodanseres Maria Juncal afgelopen jaren maakte, werkte ze gestaag door aan de solo die ze al jaren voor ogen heeft. Een choreografie gebaseerd op Anne Frank in het Achterhuis.
Is De Vier Jaargetijden van Antonio Vivaldi een uitgemolken muziekstuk? Gezien de populariteit wel maar wie de gelijknamige dansvoorstelling ziet van choreograaf Samir Calixto, ontdekt echt iets nieuws. In ieder geval in de ijzersterke choreografie.
In zijn tweede voorstelling, Een dunne dekmantel, laat cabaretier Emilio Guzman een fascinerende strijd zien. Hij legt zichzelf met al zijn tegenstrijdige eigenschappen op de snijtafel en laat zich zo van een heel kwetsbare kant zien.
Paul de Leeuw is bang voor de dood. Dit jaar wordt hij, om precies te zijn op 26 maart, 52 jaar. En laat hij nou net altijd gedacht hebben dat hij niet ouder zou worden dan dat. Tijd dus voor reflectie.
In moeilijke tijden moet je gas geven, betoogt Claudia de Breij in haar nieuwe voorstelling Teerling. Met het citaat van de Amerikaanse president Kennedy uit 1962 als leidraad: ‘We choose to go to the moon.’ In die tijd ondenkbaar, maar wel een beeld om je aan vast te houden. Uit de crisis komen kan zoveel inspirerender, wil de cabaretière maar zeggen.
August Strindberg schreef in 1907 de Kamerspelen, voor het intieme theater in Stockholm. Daarmee ging zijn wens in vervulling om zijn stukken in een klein theater te presenteren. Susanne Kennedy heeft De Pelikaan gekozen om juist lekker groot uit te pakken.
Je zal maar jong zijn en theater willen maken. Onzekerheid en armoe troef. Sinds de bezuinigingen is de situatie voor starters nog moeilijker. Maar er zijn nog steeds waardevolle initiatieven zoals Festival Cement in Den Bosch. Hier zijn theatermakers te zien die meestal hun opleiding recent hebben afgerond.
In de theatertaal van Susanne Kennedy, de succesregisseur die met De Pelikaan debuteert bij Toneelgroep Amsterdam, is vorm belangrijker dan inhoud en lijkt weinig ruimte voor subtiliteit.
Begin april is de première, maar op voorhand is deze voorstelling al nieuwsgierigmakend.
De openingsscène is prachtig. Jeroen Krabbé stapt als theaterproducent Serge Diaghilev over het kale toneel en verkondigt dat dit zijn thuis is. Met aantrekkelijke arrogantie maakt hij ons duidelijk hoe getalenteerd hij is in het herkennen van talent.