Recensies

In de theatertaal van Susanne Kennedy, de succesregisseur die met De Pelikaan debuteert bij Toneelgroep Amsterdam, is vorm belangrijker dan inhoud en lijkt weinig ruimte voor subtiliteit.

De openingsscène is prachtig. Jeroen Krabbé stapt als theaterproducent Serge Diaghilev over het kale toneel en verkondigt dat dit zijn thuis is. Met aantrekkelijke arrogantie maakt hij ons duidelijk hoe getalenteerd hij is in het herkennen van talent. 

Het verhaal is al vaak verteld, maar deze klassieke vertelling is met name door de rol van het koor en de functionele composities van Boudewijn Tarenskeen bewerkt tot een meeslepend muziektheater. Op de achtergrond zien we het provocerende  schilderij uit 1866 van Courbet L‘origine du monde waarbij de vraag is of het naakte lichaam is onthoofd. 

Jakop Ahlbom maakt met Bug zijn eerste toneelmatige voorstelling sinds De Architect. Het werk van Ahlbom kenmerkt zich door strakke bewegingschoreografie met slapstickelementen en verrassende trucs als mensen die door muren vliegen en handen en benen die uit bed of gootsteen  steken.

Het is een merkwaardige gewaarwording. De twee vrouwen op het podium, April en Corine, hebben beiden een lichaamstaal die toch net even anders is dan wat je gewend bent van vrouwelijke verleiders. Corine heeft een geheim dat zij tegenover haar vriendin Frieda jaren lang bewaard heeft.