Vrede schept afstand

Op 1 juli spreekt de koning zijn excuses uit. Het ontroert velen, ook mij. Diezelfde avond zie ik de voorstelling die Romana Vrede maakt ter gelegenheid van de afschaffing van de slavernij. Ze staat stil bij de excuses van de premier maar 'die van vandaag laat ik even voor wat ze zijn’. Hoezo? Heeft Vrede daar geen mening over? Dat is erg curieus, maar vooral is het een zwaktebod.

Tijd zal ons leren is een mix van verhalen over verzetsstrijders, de dood van Vredes moeder, haar autistische zoon, persoonlijke overpeinzingen en muziek van Otion. De verhalen over de verzetshelden zijn schrijnend en imponeren. Spel, beweging en tekstbehandeling zijn prachtig. Regie, vormgeving en muziek zijn dat ook. Maar het is vreemd en nogal  teleurstellend dat de verhalen over de voorvechters van de vrijheid slechts een beperkt deel -nog niet de helft- van de voorstelling beslaat. 

Vrede vertelde dat ze niet van mensen houdt. Niet meer van toneelspelen houdt. Dat schept afstand. Vrede is boos en dat is natuurlijk zeer terecht. Maar de manier waarop ze dat uit geeft mij het gevoel dat ik fout ben. Omdat ik wit ben. Jammer van die fraaie performance. Hoe anders was de Keti Koti viering die ik twee dagen eerder in De Krakeling bijwoonde.

Vrede doet haar naam weinig eer aan. Ze is militant en timmert altijd op dezelfde spijker. Dat is vermoeiend. Na afloop klinkt vrolijke muziek in de foyer. Vreemd genoeg voel ik me daar niet zo welkom. Ik ga direct huiswaarts.