Veel energie, minder noodzaak

De hoepels om doorheen te springen staan er, de titel Jannie The Show Dog hangt in felgekleurde neonlampen prominent boven de vloer en het zilveren glittergordijn voorspelt show en spektakel. Jannie de hond is echter nergens te bekennen. Comedian Henry van Loon heeft haar – op één liedje na – vervangen door belangrijkere zaken om over te praten: baby Bonnie, die hij tijdens de coronaperiode heeft gekregen met vriendin Jelka van Houten, het vaderschap en zijn twee stiefkinderen.

De voorstelling in regie van Peter van de Witte zit vol energie, maar op meerdere momenten is die vrijwel constant aanwezige drukte wat te veel van het goede. Welkome afwisseling zijn dan ook de momenten dat Van Loon met zijn stiefzoon in het café zit en de ongemakkelijkheid van de situatie afdruipt. Sowieso zijn de grappen en anekdotes over zijn (stief)vaderschap het sterkst. Hij werpt een mooie parallel op: een bonusvader kun je het best vergelijken met een voetballer die pas de tweede helft het veld inkomt. Deze is hyperactief, super gefocust en erop gebrand zo goed mogelijk te spelen.

Zoals we Van Loon kennen speelt hij met absurdisme en uitvergroting van de werkelijkheid, praat hij in hoog tempo en switcht hij gemakkelijk van het ene personage naar het andere typetje. Die typetjes duren soms te lang en worden flauw, maar dat benoemt de cabaretier ook zelf: “Dit typetje duurde eerst veel korter, maar hij is zó leuk om te spelen!” Inkorten was echter op een aantal momenten echt beter geweest. Daarnaast is onder meer het stamboomverhaal waarin Henrius van Lonius Jelkius van Houten ontmoet, die elke nacht de tent induikt met een historische versie van Dave Roelvink, hoofdzakelijk flauw, net als de scène waarin de voice-over – ingesproken door Van Loon – uitgebreid verhaalt over de eerste ontmoeting van vader en moeder Van Loon, op de Brabantse kermis.

Op meerdere momenten is Van Loon echter hilarisch en hij stipt meermaals herkenbare onderwerpen aan, zoals de groepsapps die vol worden gespamd met babyfoto’s en de belachelijke babycinno (een ‘cappuccino’ voor kleine kinderen). Waar zijn voorstelling zo pakkend begint met een lied over ouderschap en het huis willen ontvluchten en eindigt met een mooie, maar wat gezapige boodschap over zijn vaderschap, mist het in de vijf kwartier daartussen helaas soms body en noodzaak.