Prikkelend spel met identiteiten

Een homoseksuele acteur die in het theater een hetero speelt komt niet zo vaak voor maar dat is wel geaccepteerd. Andersom gebeurt zelden. Waarom eigenlijk? Heeft dat specifiek met de eigenschappen van een acteur te maken? Waarom krijgt Hans Kesting wel de kans om een hetero te spelen en Rick Paul van Mulligen niet? Het zijn vragen die opkomen bij Freaky Friday Face Off, de nieuwste voorstelling van De Warme Winkel. Het is in de al twintigjarige geschiedenis van dit aangenaam tegendraadse gezelschap wederom een erg originele productie geworden.

Zoals wel vaker bij De Warme Winkel gaat de voorstelling ook over het theater.  Kan een acteur elke rol spelen? Wat heb je nodig om je in iemand anders te verplaatsen? De inspiratie komt van zogenaamde bodyswap-films als Freaky Friday en Face Off. Maar waar die films vooral vermaak bieden gaat De Warme Winkel verder. De gelaagde tekst gaat over identiteit, variaties op een persoon en verschillende dimensies van personages. Dit loopt regelmatig door elkaar. Elke acteur speelt een beetje zichzelf maar ook een rol en daarnaast dus andere rollen. Elke acteur wordt bovendien door een collega geïntroduceerd. Hoe metatheater wil je het hebben? Gefundenes fressen voor De Warme Winkel. Het verhaal gaat over een hysterische moeder met twee kinderen die in de afhaalchinees een alleenstaande flamboyante jongeman ontmoeten. De fraaie, soms komische tekst is geschreven door Florian Myjer en Marieke de Zwaan. Het toneelbeeld van Theun Mosk is een fraai draaidecor met verschillende interieurs. 

Lindsey (Tessa Jonge Poerink), een vrouw met een botgroeistoornis en daardoor slechts 1,25 meter lang, wordt door haar moeder (Wine Dierickx) niet voor vol aangezien. Florian Myjer spreekt als dandy Ryan een monoloog uit tegen de Marokkaans ogende Harry (Yassine Chigri) de broer van Lindsey. Tijdens deze monoloog is het muisstil in de zaal. Ryan begint met het opnoemen van alle clichés van kinderen van migranten, maar gaandeweg wordt zijn betoog hard en bitter. De tekst en de toon waarop Myjer deze uitspreekt laten ruimte voor interpreatatie. Is dit ironie, sarcasme, realisme, bittere ernst? Zulke momenten maken de voorstelling enorm spannend. De echte bodyswaps die later volgen zijn, ondanks de verder vloeiende regie van Ward Weemhoff, minder overtuigend, maar dat wordt goed gemaakt door een grootse finale waarin Jonge Poerink mag schitteren, een scène die eigenlijk vooral gezien moet worden door musicalfans, liever nog door producenten. Freaky Friday, Face Off is intrigerend theater. De voorstelling is een beetje aan de lange kant, maar ook een scherp gacteerd, grappig, en zeer prikkelend spel met identiteiten.