Originele, absurde performance

Wie ervan houdt op het verkeerde been gezet te worden doet er goed aan om naar voorstellingen van Jetse Batelaan te gaan. In Dansen is lekker ritmisch bewegen op muziek is opnieuw een zeer originele voorstelling waarin je weinig ziet, maar waar toch het nodige gebeurt. Toch duren die vijftig minuten uiteindelijk wat lang.

De speelvloer oogt zwart met ijzeren hekken, behangen met zwart landbouwplastic. Er staat een zwart tentje. En er zijn drie verrijdbare zwarte rekken. De pulserende muziek van componist Toben Piel geeft de maat aan van de voorstelling. Het begint met fraai oplichtende lichtjes uit de vloer. Is het tape, zijn het mobiele telefoons? Het tentje begint ook te swingen.

Pas na een minuut of vijf zien we mensen op het toneel. Tjebbe Roelofs, Esther Snelder en Elias de Bruyne zijn ouders die hun kinderen komen ophalen van een dansfeestje. Maar de kinderen komen niet. Achter de rekken die voortdurend heen en weer bewegen zien we telkens maar heel even de ouders die ook snel weer verdwijnen in een geraffineerd bewegingsspel. Na verloop van tijd gaan de ouders ook dansen. Eerst bewegen alleen hun kleren: een halsketting, een sjaal, een capuchon, maar uiteindelijk staan de drie ouders vooral langdurig neukbewegingen te maken. Dat gaat lang door waardoor de spanning wegebt, totdat het toneelbeeld drastisch verandert.

Met nauwelijks tekst, beeldtaal en muziek creëert Batelaan een tamelijk abstracte en absurde performance die op sommige momenten onweerstaanbaar grappig is. Tegen het einde zijn de spelers verdwenen. Opgeslokt door de kracht van muziek en beweging. Net als hun kinderen.