Onvermoeibare verbinder

Van half vier ’s middags tot negen uur ’s avonds houdt Nasrdin Dchar zijn publiek in de ban. Marathons in het theater zijn er volop, maar urenlang toneel van slechts één acteur, is een novum. Dchar slaagt glansrijk.

Het begint met Oumi dat Maria Goos voor hem schreef, nadat hij protesteerde tegen zijn stigmatiserende rol van Marokkaanse rommelaar in De Familie Avenier van Het Toneel Speelt in 2007. Oumi was zijn eerste solo en verhaalt over zijn moeder. Het werd een groot succes waarmee Dchar uiteindelijk een vol Carré stil kreeg. Daarna ging Dchar zelf zijn toneelteksten schrijven met regisseur Floris van Delft en volgde Dad. Met Ja vervolmaakte Dchar zijn trilogie over zijn familie. De drie stukken zijn nu samen te zien in het theater.

Nasrdin Dchar laat wederom zien wat een begaafd acteur hij is. Zijn meesterlijke vertelkunst houdt je aan zijn lippen gekluisterd. De uitgekiende regie van Floris van Delft zorgt voor voldoende afwisseling en maakt de voorstelling levendig. Dchar voert je mee naar zijn persoonlijke levensgeschiedenis waarin je zijn familie goed leert kennen. Je kijkt van binnenuit mee naar een leven dat bepaald wordt door cultuurverschillen die verrijkend zijn, maar ook vaak een obstakel blijken. Hoe ingewikkeld dat is, blijkt vooral als Dchar verhaalt over zijn parade door Amsterdam voor diversiteit wat hem op veel lelijke reacties kwam te staan. Dchar laat zich er niet door uit het veld slaan en blijft een optimistisch mens en een waardevolle ambassadeur voor wederzijds begrip. ‘Als je tijd geeft aan wat moeilijk is, wordt moeilijk makkelijk.’

Dchar maakt persoonlijke verhalen universeel en vooral In Dad ontroert hij door zijn openheid en kwetsbaarheid. Met Ja, over de aanloop naar zijn huwelijk, toont hij zijn innerlijke strijd. Vijf uur is lang, maar met lekker Marokkaans eten en drinken in de pauzes en boeiende verhalen van een zeer innemende persoonlijkheid blijkt deze marathon allesbehalve een uitputtingsslag. Integendeel, het is een intiem samenzijn waar de tijd geen vat op lijkt te hebben. Dchar is onvermoeibaar in zijn streven het verhaal van het nieuwe Nederland aan de man brengen. Naarmate de avond vordert krijg je steeds meer respect voor de integriteit van deze theatermaker die vooral mensen verbindt. Het premièrepubliek in de Amsterdamse Stadsschouwburg beloonde hem met een uitbundig, lang en warm applaus. Wat een mooie avond. Wat een bijzondere man.