Nog steeds persoonlijk, minder universeel

Sadettin Kirmiziyüz kennen we als begenadigd verteller die veelal in zijn werk vertrekt vanuit zijn eigen beleefwereld. En dus gaan zijn voorstellingen vaak over de twee culturen waartussen Kirmiziyüz verkeert. Geboren in Zupthen uit ouders van Turkse komaf verhaalde Kirmiziyüz uitgebreid over zijn familie met als grootste hit Someday my prince will come uit 2012.

Bij aanvang van Monumentaal zien we Kirmiziyüz het ziekenhuis betreden waar zijn pasgeboren kind vecht voor het leven. ‘Sterk zijn’, zegt zijn vader. ‘Bidden' zegt zijn moeder. Reacties waar hij niets aan heeft, maar waar hij inmiddels wel aan is gewend. Zijn ouders verhuizen binnenkort terug naar Turkije om daar van hun pensioen te gaan genieten. Ze konden nooit goed wennen hier wat de kloof tussen ouders en migrantenkind natuurlijk vergrootte. Het schuldgevoel waar hij en al die anderen van wie de ouders ooit emigreerden naar West-Europa blijft knagen. 

Grootste kracht van Kirmiziyüz is dat hij zijn persoonlijke verhaal meestal een universele lading meegeeft. Dat is in deze voorstelling veel minder het geval. Misschien is dat ook niet zo vreemd, want Kirmiziyüz lijkt een radicale keuze te maken. Hij maakt duidelijk genoeg te hebben van het leven tussen twee culturen. Tegelijk weet hij ook dat hij altijd als zodanig zal worden gezien  Hij verzet zich daartegen. Tegen beter weten in, lijkt het wel. Dan kun je nog zo hard roepen dat Kirmiziyüz een gewone naam is van je kinderen, maar zo zit de wereld helaas nog niet in elkaar. Het is een wat treurige conclusie waar deze bezoeker mee de zaal uit wandelde.