Monument van lef en vakmanschap

Na de pauze gebeurt het. Jon van Eerd betrekt vlak voor het slot tien mensen uit de zaal bij zijn toneelstuk. Hoe hij dat doet, moet je zelf gaan zien. Doe dat vooral want het wordt een ongelooflijk hilarische bende. Iedereen ligt blauw van het lachen in zijn stoel. Meesterlijk dirigeert Van Eerd niet alleen de lach, maar ook zijn net gerekruteerde toneelspelers. Deze scène is een monument van lef en van vakmanschap.

Jon van Eerd maakt met Zo vader zo zoon zijn vijftiende en laatste komedie als Harrie Vermeulen. Van Eerd speelt hier een oudere man die tijdelijk bij zijn zoon inwoont. Zoonlief is succesvol zakenman en nog steeds single. Zijn persoonlijke assistent is verliefd op hem maar hij niet op haar. Vermeulen senior vindt haar een heks en doet zijn best om zijn zoon te koppelen aan de vrouw van een cateringbedrijf. En natuurlijk lukt dat uiteindelijk.

Dit verhaaltje is goed voor een enorme hoeveelheid grappen die voor de pauze lang niet altijd leuk zijn. Maar dat wordt goed gemaakt door heel erg fraai spel waarbij Van Eerd zelf dit keer in grootse vorm is. Hij is snel, beweeglijk, muzikaal, alert en mimisch ijzersterk. Let vooral op die vele korte momentjes van gekke bekkentrekkerij die goed gedoseerd door de voorstelling zijn gestrooid. Soms duurt dat maar drie seconden, maar het is kostelijk. Een grote  troef is ook de perfecte timing. Het is een groot genot om deze rasacteur te zien spelen die heel dankbaar profiteert van zijn eigen tekstmateriaal dat hij naar behoefte ook ter plekke kan kneden. Van Eerd werkt ook al jarenlang samen met regisseur Caroline Frerichs en dat betaalt zich uit. Deze komedie werkt als een geoliede machine.

Het recept is beproefd. Van Eerd schrijft en speelt Vermeulen, bijgestaan door vaak dezelfde acteurs zoals Arie Cupé en Joey Schalker. De laatste speelt de zoon van Harrie en fungeert vooral als aangever voor opperkomiek Van Eerd die uiterst fraai geflankeerd wordt door de zeer sterk spelende Cupé. Ook Nandi van Beurden valt op met trefzeker acteren. Mooi is dat Van Eerd zijn producties altijd met zorg aankleedt. Vooral de pruiken en de malle kledij zijn dit keer goed voor vele lachsalvo’s. Bijvoorbeeld als Van Eerd en Cupé opkomen als topmannen van Ikea uit Zweden en vervolgens de sirtaki gaan dansen, doorspekt met deuntjes van Abba. Dat ze daarbij ook nog steenkolen-Zweeds gaan praten ligt al te zeer voor de hand, maar het werkt. Of je wilt of niet, je wordt simpelweg meegezogen in deze pretentieloze ongein.

Van Eerd stelt zich altijd ten doel om mensen lekker onbekommerd te laten lachen. Met Zo vader zo zoon is dat wederom glansrijk gelukt, maar Van Eerd vindt het nu tijd voor iets anders. Hij bewerkt op dit moment een Brits stuk waarin acrobatiek een grote rol speelt. Deze grote productie met een uitgebreide cast is volgend seizoen te zien.