Intelligent cabaret, scherp en ontroerend

Een buurvrouw vangt een ruzie op tussen Pieter Jouke en zijn vrouw. Ze roept over de schutting: “Pieter Jouke, wat ben jij vrouwonvriendelijk”. Hij corrigeert haar, de door haar gehanteerde werkwoordvorm klopt niet. Het moet zijn: 'wat is je vrouw onvriendelijk.'

Laars Lappen is een aaneenschakeling van dit soort meesterlijke taalgrappen. Het is de zesde voorstelling van Pieter Jouke, de voormalige HR manager die ook boeken schrijft, debatten leidt, televisieprogramma’s presenteert en dagvoorzitter is. Hij werkte onder meer samen met Arjen Lubach en Ronald Snijders, zijn woordgrappen doen soms denken aan die van Snijders.

De grapdichtheid van Laars lappen is hoog en al tijdens de inloop is het lachen geblazen. Terwijl het publiek binnendruppelt vraagt Jouke aan mensen of ze wellicht in De Kleine Komedie zijn zodat thuis de verwarming lager kan. En hij kondigt en passant aan dat de voorstelling 75 minuten zal duren. ‘Dan heb je nog wat aan je avond.’

Het speelvlak is bijna leeg, Jouke wordt geflankeerd door een pianist die nu en dan improviseert en vaak enorm moet lachen om de vindingrijke gedachtenspinsels van zijn collega. Zo poneert Jouke de stelling dat een egel eigenlijk gemaakt zou moeten zijn van kaasblokjes omdat de prikkers er al inzitten. Hij houdt daar vervolgens een hele verhandeling over. Het gebruik van de term ‘gaaf land’, een verwijzing naar premier Rutte, staat wat haaks op de vele fantastische vondsten van Jouke. Deze Ruttegrap hebben we inmiddels te vaak gehoord en past eigenlijk niet bij de verder originele voorstelling.

Pieter Jouke is niet alleen maar komisch, de cabaretier weet ook te ontroeren. Hij doet dat met een mooi gedicht, een ode aan zijn vrouw. Zijn echtgenote komt sowieso regelmatig terug in de voorstelling. Zo is zij de beheerder van de appgroep “mensen die seks mogen hebben met Pieter Jouke”, deze appgroep kent slechts twee leden, Pieter Jouke en zijn partner. Ook de verhalen over zijn vader, hij was dominee, raken. De man is niet lang geleden overleden en is voor het eerst niet bij een première. Dat dit pijnlijk is maakt Jouke met én zonder woorden duidelijk. Hij durft stiltes te laten vallen waarbij het dan muisstil is in de zaal. Hij voert zijn vader een paar keer op en sluit af met een aandoenlijke anekdote over de aftakeling van zijn pa. Net op het moment dat je denkt dat Jouke geëmotioneerd lijkt te raken komt hij met een absurde grap waarmee hij het verhaal een andere wending geeft.

De voorstelling is op geen enkel moment oppervlakkig. Het is een mooie mix van woordgrappen, scherpzinnigheid, absurdisme en kwetsbaarheid. Intelligent gemaakt door een innemende maker.