Innemende performance van Margje Wittermans in Vluchtgoud

Vorig jaar was ze Janis Joplin op Oerol. Onlangs was ze nog te zien in Een perzik van onsterfelijkheid van Rieks Swarte. Met Vluchtgoud, net als Janis Joplin, een solovoorstelling, maakt Wittermans haar debuut als auteur. Ze liet zich daarbij inspireren door de gedichten en verhalen van Jan Jacob Slauerhoff.

In Vluchtgoud is Wittermans  haar eigen schipper en zoekt met zeeverhalen een antwoord op de vragen van haar eigen mysterieuze werkelijkheid en die van Slauerhoff. Vluchtgoud is schaamteloos romantisch en dat is charmant. Het is een aantrekkelijke aaneenschakeling van liedjes en poëtische verhalen, veelal op rijm waarbij Wittermans begeleid wordt door Remco Sietsema op accordeon.

Haar teksten zijn niet gespeend van clichés maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het ongebreideld enthousiasme waarmee Wittermans verhaalt over de geneugten van verre oorden. Ze  reist over de woeste golven naar ‘waar haar hart haar zei dat ze zijn moest.’ Moeiteloos laat ze haar publiek meeklappen in het sfeervolle West End Theater.

Haar eeuwigdurende reis naar ‘liefde, geluk, goud en misschien wat vis’ is een ontwapenend pleidooi voor de ontsnapping aan een burgervrouwsbestaan. Wees geen gemakkelijke slaaf van de tijd en laaf je aan wijn en poëzie, verkondigt Wittermans. Die boodschap wordt zo overtuigend gebracht dat je graag met haar aan boord gaat. 

Margje Wittermans, Vluchtgoud, gezien op 12 juni in het West End Theater tijdens Oerol.