Innemende performance

Kunst combineren met moederschap, kan dat wel? Het is dit jaar opeens een thema bij verschillende vrouwelijke theatermakers. Wende vertelde in The promise waarom ze geen kinderen wil. In Bram van Karlijn Kistemaker en Daniel Cornelissen vraagt Kistemaker zich af of ze kinderen wil en kan krijgen. Zangeres en theatermaker Meral Polat verhaalt over het moederschap terwijl ze zelf geen kinderen heeft.

Polat maakt haar voorstelling bij Orkater naar een idee van regisseur Nita Kersten. De regisseur vroeg auteur Sarah Sluimer om een tekst te maken. Polat vertolkt die tekst bijna alsof ze het zelf geschreven heeft. Deze voorstelling geeft een heel andere invulling aan de combinatie moederschap en kunst. Polat baart kunst en doet dat op haar geheel eigen wijze. Ze legt uit dat in het Turks-Koerdische milieu het niet gebruikelijk is om geen kinderen te willen. En vraagt zich af of zorgen voor in wat voor vorm dan ook niet ook een vorm van moederschap is.

In de tekst komt de vraag aan de orde waarom we in het theater al talloze sterfmonologen zagen, maar het geven van leven ‘gevangen blijft in flauwe of platte beelden.’ Een antwoord geeft de voorstelling natuurlijk niet, maar dat een geboorte altijd plat wordt weer gegeven, komt bij mij wat vreemd over. De vergelijking tussen het begin en het einde van een leven vind ik hier wat ingewikkeld. Dat een sterfproces doorgaans gepaard gaat met meer woorden dan een geboorte is immers onontkoombaar. 

De woorden van Sluimer meanderen poëtisch heen en weer en zijn afgewisseld met een aantal fraaie liedjes. Polat vertelt op ontspannen toon en zingt en danst prachtig. Haar stijl is persoonlijk en warm en dat contrasteert met de tekst die licht filosofisch getint is, maar helaas ook wat vrijblijvend. Dat de voorstelling toch bekoort komt door Polats innemende performance.