Innemend en hoopvol

Vorig jaar, tijdens de tv-talentenjacht Ik ga stuk, werd al duidelijk dat Gavin Reijnders een interessante, energieke cabaretier is met een eigen stijl. Niet voor niets won hij dat programma. Nu is er zijn debuutvoorstelling Glittermoe, waarin Reijnders vanaf de eerste minuut de aandacht grijpt en mij niet meer loslaat.

Reijnders is vrolijk, springerig en staat vanaf het eerste moment in contact met zijn publiek met grappen over Gen Z’ers en millennials. De sfeer zit er meteen in, maar het is wel wat oppervlakkig wat niet heel erg stoort, want zijn verteltalent voor grappige anekdotes uit zijn leven staat buiten kijf. Reijnders is voor velen herkenbaar en zit vol zelfspot en spot ook graag met het publiek, maar altijd liefkozend. Iets meer rust in de voorstelling is wel gewenst. Soms is het beter om een goede grap even een paar seconden te laten landen bij het publiek, zodat deze niet meteen weer verdwijnt in het spervuur van andere grappen.

Gaandeweg leidt Reijnders ons met zijn vlotte babbel meer de diepte in maar met behoud van de hoge grapdichtheid. Door een uitstekende opbouw én zijn hoge gunfactor grijpt de innemende cabaretier ons des te meer op de serieuzere momenten naar het einde toe. Het lied over het verbroken contact met zijn moeder, waarbij hij zichzelf op piano begeleidt, is prachtig. Vlak daarvoor heeft hij ons meegenomen in zijn liefde voor de Harry Potter-boeken, die zijn moeder hem voorlas. Mooi zijn de metaforen die hij hieruit haalt om de wereld, zíjn wereld, te beschrijven. Ook de andere nummers in Glittermoe zijn aanstekelijk en herkenbaar: van een nummer over het niet willen langskomen op ‘een kutverjaardag’, maar toch gaan, tot een song over de momenten dat je gewoon even alles en iedereen wil haten, zonder reden.

Reijnders leidt ons uiteindelijk naar een constatering dat hij af en toe zo ‘glittermoe’ is; zo moe van het als queer persoon altijd moeten vechten. Aan de andere kant is hij bang voor sleur en een saai leven, wat resulteert in een break-up met zijn partner. Het liefdeslied dat hij desondanks zingt – geschreven in de tijd dat het nog aan was – is een mooi en hoopvol einde van een prima debuutvoorstelling.