imponerend, maar met weinig verstilling

Opeens dacht ik toch aan het Binnenhof. In Age of rage, een slimme compilatie van zeven toneelstukken van Euripides en Aischylos over het geslacht van Atreus en de Trojaanse oolog, speelt de politiek een belangrijke rol. In Den Haag vloeit weliswaar minder bloed, maar ook hier zijn we getuige van list, bedrog, roddel en achterklap met gruwelijke slachtpartijen als resultaat. Maar wat wil regisseur Ivo van Hove ons nu precies vertellen?

Van Hove maakt film- en boekbewerkingen en ensceneert graag klassieke verhalen. Hij is van mening dat hij daarmee ook veel over het nu kan vertellen en dat is de reden dat hij nauwelijks hedendaagse verhalen regisseert. Met Age of rage lijkt hij te waarschuwen voor de woede die heden ten dage zo snel de kop kan opsteken. De schreeuwpartij aan het slot van de voorstelling voelt bijna als een protest.

Prachtig zijn de scènes die voorafgaan aan de dood van Ifigeneia die geofferd wordt om de goden gunstig te stemmen voor het uitvaren van de oorlogsvloot. Het is een van de weinige momenten dat de voorstelling rust kent. Want Age of Rage dendert veelal in een moordend (sic) tempo voort met een verhaal waarin maar liefst elf slachtoffers vallen. Na elke moord is er veel muzikaal en visueel geweld, soms misschien wat te veel. Jammer is dat bij enkele doden er overdadig bloed moet vloeien, dat oogt wat goedkoop.

De voorstelling opent met death metal, compleet met een gruntende Maarten Heijmans op gitaar ondersteund door zwaar drumwerk. Aan weerszijden van het toneel staat een batterij slagwerk die de voorstelling vaak donderend begeleidt. De videomuur ontploft ook regelmatig in een orgie van vuur en bloed als er weer een moord is gepleegd. Het maakt indruk, maar het is soms wat veel.

Het enorm hoge tempo doet de vertelling soms geweld aan. Toch is Age of rage een imponerende voorstelling. Je komt ogen en oren te kort bij het zien van zoveel mensen op het toneel, dertien acteurs, drie muzikanten en drie dansers in een vaak fraaie choreografie van Wim Vandekeybus. Er wordt ook door iedereen sterk gespeeld. Hans Kesting als Agamemnon en Chris Nietvelt als zijn vrouw Klytaimnestra zijn adembenemend. Maar ook Gijs Scholten als Menelaos, Maria Kraakman als Kassandra en Ilke Paddenurg als Ifigeneia, acteren op de toppen van hun kunnen. 

Van Hove is regelamtig verweten dat zijn werk vaak kil is en op afstand blijft. Met het fysieke spel in deze rauwe setting is daar geen moment sprake van. Jammer dat er niet meer ruimte is voor rust en verstilling.