Hoog tempo, afwisselend en zeer komisch

Kees van Amstel neemt je helemaal mee in zijn verhalen. Als de recensent thuis meteen die laatste plaat van Stan Getz gaat zoeken en dat ene nummer van die andere genoemde artiest, dan heb je blijkbaar een boeiend verhaal verteld. Zijn meeste onderwerpen liggen voor de hand, maar hij doet er goede zaken mee.

Het bezoek aan een psycholoog, ouders die wat minder van de wereld zijn dan hun zoon, lamlendige pubers, de eerste keer drugs en ruzie met z’n vriendin. Na zo’n opsomming denk je: dat kan spannender. Maar in een flink tempo wisselt de cabaretier zijn onderwerpen af, soms zo enthousiast dat hij vergeet een zin af te maken of een laatste woord inslikt. Hoofdverhaal is zijn reis met een aantal mbo-leerlingen – hij geeft anderhalve dag les per week in Den Haag – aan een voormalig concentratiekamp. Hij brengt het beeldend.

Over beeldend gesproken: het onder invloed tegenkomen van een ex mag wel tot een hoogtepunt worden gerekend. Het verschil tussen een vijftiger zonder en met Viagra komt ook heerlijk helder voor het voetlicht. Het begin van de voorstelling (met klank- en lichtbeelden) is al tamelijk hilarisch. Kees van Amstel laat aan de hand van recensies en tv-optredens zien hoe goed hij is en hoe het allemaal toch net niet lijkt te lukken. Ondertussen, vertelt hij in Scènes 4 - 2109, komt 16 augustus uit, gaat hij van kleine naar middelgrote zalen. En onder het toeziend oog van regisseur Hans Sibbel, veel collega’s en zijn ouders, die naast de recensent zaten en duidelijk genoten, toont hij dat dit alleen maar logisch en dik verdiend is. Kees is zeer komisch.