Grappige, energieke Nabil mist wat diepte

Als één bonk energie begint Nabil zijn show. Met het samen met het publiek zingen van Take on me wint hij direct iedereen in de zaal voor zich. De cabaretier is ontzettend grappig, expressief en muzikaal.

In zijn derde voorstelling bespreekt Nabil de wereld om hem heen. De rode draad is psycholoog Wilma, met wie hij als 9-jarig jongetje wekelijks in gesprek ging, maar Nabil lijkt vooral een stand-upcomedian. De grapdichtheid en het tempo liggen hoog en improviseren gaat hem makkelijk af. Prettig dat hij na een grap meestal niet op de lach wacht, maar gewoon doorspeelt. Hij beweegt soepeltjes over het podium en rijgt -met dank aan zijn regiisseur Silvester Zwaneveld- de vele, uiteenlopende onderwerpen makkelijk aan elkaar. Het ene moment vertelt hij, herkenbaar voor iedereen die opgegroeid is in de jaren ’90, over de frustratie van joggen met een discman; twee tellen later gaat het opeens over discriminatie en denk je ‘Hoe zijn we híer nou zo snel beland?!’. Knap hoe hij subtiel bruggetjes slaat tussen losstaande thema’s.

Toch hebben die vele losse onderwerpen ook een nadeel: de grappen vervliegen snel. Het zou de voorstelling ten goede komen als Nabil bij sommige thema’s iets langer stilstaat, om zo zijn grappen meer diepte te kunnen geven. Onderwerpen als discriminatie, je inzetten voor een goed doel en Nabils jongere jaren hadden meer aandacht verdiend. Daarentegen worden sommige sketches juist te lang doorgetrokken, zoals die waarin hij de wereld van zijn Turks-Nederlandse vriend Mustafa neerzet. Erg grappig in het begin, wanneer hij onder meer Mustafa’s fascinatie voor president Erdogan uitbeeldt en de begintune van Friends in het Turks zingt, maar na een tijdje ben je wel weer toe aan iets verrassends.

Nabil is geweldig in het spelen van typetjes, accenten nadoen en zijn lichaam inzetten voor dans of het produceren van geluiden. Ook op piano kan hij goed uit de voeten. Zijn vertolking van de zangstijlen in verschillende kerken, inclusief gospel en een spot on-vertolking van Anastacia’s I’m Outta Love, zorgt voor hard gelach. Zijn talent en vakmanschap staan buiten kijf. Toch is de vraag of sommige types in Absurd niet inmiddels uitgekauwd zijn of te makkelijk, zoals het vuurwerkslachtoffer dat natúúrlijk de deur niet open krijgt vanwege zijn geamputeerde armen. Door de snelle wisseling van sketches ben je dit soort dingen echter weer snel vergeten en lach je een minuut later alweer onbedaarlijk om Nabils uitbeelding van verschillende Britten of grappen over Limburgers die veranderen in R&B-zangers.