Flitsend flink schurend drama over gescheiden ouders

Zijn ouders zijn gescheiden en daar heeft Spijker het bijzonder zwaar mee. Vooral omdat zijn vader en moeder nog in hetzelfde huis wonen en nooit ophouden met ruzie maken. Spijker loopt voortdurend van het ene naar het andere deel van de woning die op de de speelvloer duidelijk gemarkeerd is met een rood-wit lint als grens.

Als opeens een tot dan toe virtueel vriendinnetje, Zoya genaamd, aan de deur staat die afkomstig blijkt uit Polen, veranderen de verhoudingen compleet. Zoya heeft geen ouders meer en was lange tijd dakloos. Die grens krijgt opeens ook een heel andere betekeneis.

Toneelschrijver Roel Adam levert knap werk af met veel symboliek zonder dat dit ook maar een moment onduidelijk wordt. Zonder echt moralistisch te zijn, deelt hij rake klappen uit aan ouders die zich verliezen in een strijd die veelal nergens over gaat waarbij de belangen van de kinderen pijnlijk verkwanseld worden. De gelaagdheid van zijn ook vaak erg geestige verhaal is tamelijk briljant. Jammer is wel dat het geruzie van de ouders wel erg lang door blijft etteren.

Spel en regie maken dat ruimschoots goed. De veelzijdige Phi Nguyen is een prachtige Spijker en Adam zelf is Spijkers vader, een geweldige sukkel op wie je niettemin niet boos kunt worden. Ook Tine Cartuyvels als Zoya en Debbie Korper als Spijkers moeder zijn overtuigend. Regisseur Liesbeth Coltof maakte van deze achtplusproductie een flitsende, flink schurende voorstelling. 

Foto: Sanne Peper, te zien t/m 25 maart