Balanceren op de rand van de afgrond

In Tipping Point proberen zes performers zich letterlijk en figuurlijk staande te houden op een grote ronddraaiende ijzeren constructie. Met een combinatie van acrobatiek en ingenieuze bewegingspatronen zoeken de spelers naar een evenwicht. En dat levert fraaie beelden op die prettig lang in je hoofd nazinderen.

Een metershoog ijzeren object op het podium trekt gelijk je aandacht. Dit meesterstuk van decorontwerper Sammy van den Heuvel lijkt een deel van een scheepswrak, compleet met een gebroken mast, aangespoeld in een ver verwijderd universum. Een toekomstvisioen uit een SF-film dat al verleden tijd lijkt te zijn.

Dan betreden zes performers het strijdperk. Want dat lijkt het: een slagveld met onvermoede krachten en gevaren. De performers kijken onzeker naar elkaar, maar vooral naar dat vreemde gevaarte. Ze verkennen voorzichtig de schuine wanden, glijden naar beneden en klauwen naar de metershoge randen, waar ze hun koppies nieuwsgierig over de rand steken. Maar doordat een ieder doet wat hij zelf wil, komt opeens het object oncontroleerbaar in beweging. Het kantelt, draait om zijn as en valt achterover. Direct verplaatsen de spelers hun gewicht, in een poging het op hol geslagen object weer te bedwingen. Ze beseffen dat ze moeten samenwerken willen ze het vege lijf redden. Wanneer één van hen levenloos de peilloze diepte in dreigt te zeilen, schieten enkele anderen toe om erger te voorkomen.

Choreograaf / theatermaker Pia Meuthen toont in Tipping point op onnadrukkelijke wijze het belang van samenwerken in een turbulente wereld. De zes performers komen uit Nederland, Italië, Spanje, Finland en Duitsland, maar hebben geen woorden nodig om elkaar blindelings te vinden op het wrakhout dat hun thuis wordt. Hoewel op zo'n beperkt speelvlak monotonie op de loer ligt, weet Meuthen dat steeds inventief te omzeilen. Als toeschouwer worden we dan ook getrakteerd op een rijke schakering aan oogstrelende beelden en acrobatische toeren. Hier is een hecht team aan het werk, met twee uitblinkers: Tarek Rammo en Candela Murillo. Maar ook zij schitteren dankzij de anderen. Overigens levert de fascinatie van theatermakers voor evenwicht en zwaartekracht vaker theaterparels op. Zoals bij Het Houten Huis, een jeugdtheatergezelschap dat de wereld op magische wijze laat kantelen in de fenomenale voorstelling IK... eh ik dat nog te zien is tot 16 maart.

Eén van de subtiele geheimen van Tipping point is het vaak weldadig trage tempo, dat van de juiste sfeer wordt voorzien door de minimalistische muziek van Strijbos & van Rijswijk. Hun soundtrack, gemaakt met performer Davide Bellotta, is van een oorstrelende klasse, en roept mysterieuze sferen op uit SF-films als Dune of Blade Runner.  Minpuntjes zijn de belichting waar iets meer in had gezeten en ook de sociale interactie tussen de performers had krachtiger kunnen worden neergezet. Het zijn echter details in een voorstelling die tot het eind blijft boeien, met een slotbeeld waarin alles samenkomt en de performers wegzinken in de duisternis. Maar niet nadat ze nog eenmaal proberen het ultieme evenwicht te vinden.