Absurd, grappig en aangenaam onvoorspelbaar

De speelvloer is helemaal leeg. Jimi Zoet, een van de vier performers komt op. Kijkt het publiek onderzoekend aan. Stilte. Dan volgt een tweede performer die eveneens in stilte een plaats inneemt. Totdat alle vier spelers vlak voor ons staan. De opening van Ur is brutaal en gewaagd.

Dan begint Ludwig Bindervoet zijn monoloog over het theaterpubliek en de zoektocht die theater altijd zal blijven zijn, voor makers, maar ook voor publiek. Intussen is een grote kist het podium opgereden en terwijl Bindervoet oreert, bouwen de andere drie de voorstelling op.

Urland belooft in Ur terug te gaan naar het begin. Het collectief uit Rotterdam leerde elkaar kennen op de opleiding in Maastricht en bestaat nu een jaar of acht. In de afgelopen jaren heeft Urland een internet-trilogie gemaakt waarbij de vorm van hun performances steeds abstracter werd en de mannen soms zelf niet eens op het podium te zien waren.

In Ur zien we een aantrekkelijke collage van korte scènes. Een fraaie choreografie op hooverboards, Thomas Dudkiewicz speelt een ernstige nar, er is een spel met maskers. Lekker retro is de zangact van Jimi Zoet die herinneringen oproept aan Joy Division en Iggy Pop. Poëtisch en spectaculair is de slotscène waarin we een lookalike van Indiana Jones zien die de mensheid van nu heeft ontdekt.

Urland maakt volstrekt eigenzinnig hybride theater dat sterk associatief is en zich dwars door alle disciplines heen beweegt. Toneel, dans, muziek, beelden, schaduwspel en verwijzingen naar films vliegen in sneltreinvaart voorbij. De vier leden van het collectief hebben elk zo hun eigen momenten waarbij vooral opvalt dat allen krachtige en originele performers zijn waarbij de een beslist niet voor de ander onderdoet. Hun spelhonger is erg aantrekkelijk om te zien. Ur is absurd, grappig, aangenaam onvoorspelbaar en ademt vooral liefde voor de magie van theater uit.

Foto: Julian Maiwald