Wat als de deuren van de theaters open hadden gestaan?

Wereldtheaterdag is een feest dat internationaal gevierd wordt, vooral voor degenen die de waarde van theater zien. Het is ook een wake-up-call voor mensen die dat niet zien. Columnist Nathalie Baartman schreef een zeer toepasselijke tekst. 

Wat als de deuren van de theaters open hadden gestaan? 

Wat als mensen zich hadden kunnen verheugen op een avond elders?

Thuis nog een laatste blik in de spiegel, het mooiste schoeisel aan en gaan. Een glimlach bij de garderobe. De woorden: ‘Veel plezier, hè!’. Het plaatsnemen op de rode stoelen. De licht opgewonden stemmen in een ruimte die hoge verwachtingen ademt. Het zoeken naar bekenden om naar te zwaaien op de achterste rijen. Licht dat dimt. Het donker en de cabaretier die verschijnt, het publiek in een handomdraai naar een ander universum speelt. Of de actrice die traag ten tonele komt, spanning genereert in een decor dat ontzag oproept.

Wat als er die avond gelachen was? Onophoudelijk gelachen. Dat er gegierd was met pis van plezier. Of dat er tranen rolden. Een lied dat iets openbrak. Iets wat al dagen sudderde in een onbestemd gemoed. Woorden opgetild door piano, zwevend door de zaal om troostrijk neer te dalen van schoot tot schoot. Een man die de hand van zijn man pakt en deze zachtjes streelt. Een kusje op de wang. Iets wat zelden gebeurt naar aanleiding van een talkshow. Laat staan een quiz.

Wat als er een verhaal verteld was? Met de taal van de dans. Met klarinet. Met een monoloog die kwelt. Een verhaal dat hokjes openzet in het brein. Nieuwe sprongen maakt tussen werkelijkheid en fantasie. Dromen aanjaagt. Verbeelding verruimt. Windvlagen door gedachten laat schieten. Alles omkeert. Verandering ontketent.

Wat als heel Nederland op de vooravond van de verkiezingen de energie van Jochem Myjer over zich heen gegoten had gekregen? De nuchterheid van Finkers. De schoonheid van Introdans. De onuitputtelijke creativiteit van het RO Theater. De ontembare bewegingslust van Golden Palace.

Wat als honderden mensen zij aan zij, honderden vreemden in één ruimte dezelfde magie ondergingen? Adem, ritme, verwarring, harmonie. Een applaus dat met bakken uit de hemel viel. Honderden uitgelaten stemmen naderhand. Honderden glazen die klonken. Een kort gesprek op het damestoilet. ‘Heb jij dat nou ook!?’ Opnieuw de slappe lach. De schaamte passeren. De gekte toejuichen.

Wat als al deze levenslust even later naar buiten trad om anderen los te weken, aan te steken? Zouden er dan ook 28 zetels gegaan zijn naar partijen die Nederland willen opsluiten in een kramp van nationalisme en het eigen bange tegeltuintje eerst?

Wat als.

Homo ludens, in godsnaam, waar ben je?