Verslag Oerol 2023-deel 1

Vier dagen lang zijn we op Oerol op Terschelling.  Dit is het eerste deel van de serie artikelen waarin we verslag doen van voorstellingen.

***** Gendermonologen – Raymi Sambo Maakt
Non-binariteit een hype? Niets is minder waar. Het is van alle tijden. Dat maakt deze voorstelling op indringende wijze duidelijk vanaf het begin. 'Het is wetenschappelijk bewezen dat je in twee seconden een intuïtief goed oordeel over iemand kunt vellen. Dus als je nu naar mij kijkt, wat zie je? Wat dacht je? In welke categorie plaats je mij: jongen, meisje, non-binair? Wat is dat eigenlijk? Hoe ziet dat eruit?' Aldus Jiska. Zij is een van de vijf jonge acteurs die hun verhalen vertellen. Melvin opende vlak daarvoor met prachtige capella zang. I was born by the river... Het wereldberoemde  A change is gonna come van Sam Cooke krijgt hier een hele andere betekenis. Jiska zag een leuk meisje dansen en wil zoenen. Maar daarna is het meisje verward: ik dacht dat het een jongen was. Jimmi was vrouw, maar voelde zich al heel lang man en droeg een packer, een penis prothese, toen hij voor het eerst een mannentoilet bezocht. Sjoerd praat met een man uit het publiek over zijn eerste sekservaring: mondwerk, handwerk of penetratie? Joëlle vertelt over haar transitie en wil dat gesprekken veel meer voorbij het lichamelijke gaan. Op heel directe en soms komische wijze uiten de vijf jonge mensen zich in spel, zang, dans en spoken word over hoe het is als je je niet uitgesproken vrouw of man voelt: The opposite of gay is sad. De teksten zijn scherp, de spelers zijn sterk en de slimme regie is aanstekelijk. Tegen het eind spitst de tekst zich toe op het feit dat andere gender categorieën dan man en vrouw al eeuwenlang wereldwijd voorkomen. Religie en kolonialisme maakten daar een eind aan in pakweg de afgelopen duizend jaar. Het resulteert ook in een oproep aan het publiek: Heel fijn dat jullie hier zijn in onze safe space, maar zijn jullie er morgen ook als wij jullie nodig hebben? Dat slot is spectaculair en moet je zelf mee maken. De vijf jonge spelers spreken het publiek aan op een activistische manier zonder moralistisch of militant te zijn. Juist daardoor weten ze bij merkbaar veel toeschouwers een zeer gevoelige snaar te raken. Na het prachtige Ik zeg toch sorry scoort theatermaker Raymi Sambo opnieuw met een zeer actuele en ontroerende voorstelling waarin heden en verleden op fraaie wijze zijn verweven. Gendermonologen is ijzersterk, aansprekend theater dat veel publiek verdient. Neem je vrienden, ouders of kinderen mee. Of niet, maar ga dan wel zelf kijken!

** Rhizome - Chloé Moglia – La Spire
De acrobatenvrouwen uit Bretagne spelen La Spire al sinds 2017, zowel binnen als buiten. Op de Groene Weide in West-Terschelling bewegen vijf vrouwen in drie ijzeren cirkelvormige bogen van zeven meter hoog onder begeleiding van vooral saxofoonmuziek en percussie. De zonnige weide met liggend publiek zorgen voor een relkaxte sfeer. Maar de capriolen van de vrouwen missen spanning. Theatraal wil het niet worden. De hangende lichaam leveren fraaie beelden op. Meer niet.

* Vlag - Yousef Gnaoui / Likeminds
Yousef Gnaoui is een Marokkaans-Nederlandse rapper die als Sef bekendheid kreeg met ziijn samenwerking met onder meer The Partysquad en The Opposites. Samen met toetsenist Joel Dieleman, Ruben Cruz op bas en eindregie van  Marcus Azzini maakt hij bij Likeminds de voorstelling Vlag. Het is eigenlijk vooral een rapconcert met veel videobeelden. Het gaat vooral over grenzen en systemen. Gnaoui wil nieuwe perspectieven bieden. Dat is niet gelukt. De teksten zijn uiterst voorspelbaar en overtuigen geen seconde. Wat zijn 75 minuten dan lang.