Column: Gijs Scholten van Aschat over Tsjechov
Morgen beginnen we met de repetitie van De Kersentuin met Simon Mc Burney de Engelse regisseur en acteur. Ik speel Lopachin, ooit in een ver verleden was ik Trofimov, de eeuwige student, in hetzelfde stuk, onder regie van Hans Croiset bij Het Nationale Toneel.
Het decor was een grote kamer met drie ramen. We repeteerden in het decor in de schouwburg in Den Haag. Normaal kwam ik gewoon op van rechts, maar nu had ik de jongens van de techniek gevraagd om de bovenkant van een ladder te maken, daarmee kroop ik naar het middelste raam, zette het stukje ladder tegen het raam en deed net of ik via een ladder naar binnen klom en sprong van de vensterbank naar binnen. dat was nog eens een opkomst. En ineens had ik de kamer op de eerste verdieping geplaatst. ik geloof niet dat Hans Croiset het een goed idee vond. Ik weet ook niet meer of het erin gebleven is, waarschijnlijk niet. Een repetitie vondst noemen we dat. Is even leuk maar sneuvelt vaak. De voorstelling was niet memorabel.
Tsjechov blijft lastig. Veel regisseurs vertillen zich eraan. De meest extreme Tsjechov die ik zag was De Kersentuin van Frans Strijaards. Die was erg geestig en werd een hit. Ik zag het aan het einde van de tournee en iedereen had het erover, dus de zaal reageerde erg hysterisch. Dat gebeurt vaker, als een voorstelling een succes is en geestig, dan heb je mensen in de zaal die niet lachen omdat ze moeten lachen maar om erbij te horen, bij de incrowd. Het publiek gaat met de voorstelling aan de haal en het wordt een dijenkletser. Vaak funest. Ik vond de Meeuw van Theu Boermans bij de Trust ook erg mooi. zo raak. Ik had het stuk twee keer zelf gespeeld, maar de scène van Trigorin en Arkadina had ik nog nooit zo goed gezien. Ik had bijna zelf Trigorin in die voorstelling gespeeld, want ze kwamen een acteur te kort, maar uiteindelijk deed Theu het zelf, en erg goed.
Van alle Tsjechov-rollen die ik speelde vond ik Astrov in Oom Wanja de mooiste onder regie van Strijaards. Astrov, heeft iets intens tragisch en ook komisch. ideaal om te spelen. Strijaards gaf mij de opdracht om de landkaart die bij de lange bossen monoloog hoort zelf te schilderen, dat kon ik niet echt goed, maar dat was precies wat hij wilde. Ik moest de kaart tijdens de scène met Jelena, waar hij heimelijk verliefd op is met punaises ophangen in het decor, maar Jacqueline Blom, die Jelena speelde had de opdracht gekregen om steeds mijn hand te pakken, omdat ze me iets belangrijks wilde zeggen, maar in die hand zaten de punaises , dus elke keer als ze mijn hand pakte drukte er punaises in mijn vel, en mijn opdracht was: "Het doet vreselijke pijn , maar zij mag er niets van merken." De scène werd een opeenstapeling van ongemak, tragiek en slapstick.
Ik ben benieuwd wat me morgen te wachten staat.
