Roel Voorintholt: na 40 jaar Introdans nog niet klaar

‘Het is verschrikkelijk. Normaal gesproken bepaal ik het programma, kies de muziek en nog veel meer. Nu weet ik van niets.’  Artistiek directeur Roel Voorintholt viert zijn veertigjarig jubileum bij Introdans met een gala woensdag 12 april in Musis in Arnhem. Wat hij die avond gaat zien blijft dus een verrassing.

Ooit werd hem gevraagd om wat favoriete choreografen op te geven. Hij noemde Lucinda Childs, Sidi Larbi Cherkaoui, Hans van Manen, Ton Wiggers en Jiří Kylián. Allemaal mensen die hij bewondert en met wie hij vaak werkte. Op zeventienjarige leeftijd viel hij eens n bij Introdans en ging nooit meer weg. In 1989 zette hij een jeugdafdeling op en werd hij artistiek leider. Sinds 2005 is hij artistiek directeur.

Hoe raakte je verslingerd aan dans?
‘Dat begon met het zien van John Travolta in Saturday Night Fever. Die film was een openbaring. Dus zo kun je ook je gevoel uiten, dacht ik toen. Een week later zat ik op de vooropleiding.’

Voor mij ben je vooral de man die bedacht dat dans van Hans van Manen en Jiří Kylián ook geschikt kan zijn voor kinderen. Vond je dat niet een grote gok? 
‘Iedereen verklaarde mij voor gek, maar het werkte. Ik begon daarmee toen Scapino ophield met voorstellingen voor kinderen. Ik sprong in dat gat. Zelf was ik erg geraakt door het werk van Hans en Jiří. Ik had geleerd om mijn eigen smaak te volgen en dacht: als het mij raakt kan het kinderen ook raken. Dat bleek te kloppen. Een werk als Squares van Hans bijvoorbeeld kun je heel artistiek fijnzinnig noemen maar het is ook voor iedereen fascinerend met dat vierkante neonraam dat bij elke uitvoering weer veel ‘ooohs’ en ‘aaahs’ ontlokt.’

Opvallend is de zorg waarmee je programma’s samenstelt. Er is volop variatie en het is altijd toegankelijk zonder een knieval te doen voor publiek.
'Mooi dat je dat zo ziet. Ik ben gewend veel voorstellingen te kijken en besteed er heel veel tijd aan. Soms hebben dansers te weinig gezicht in een programma, dan laat ik een film maken om de dansers te tonen, zoals ik onlangs bij Bach heb gedaan.’

Je voelt je niet te goed om oudere choreografieën opnieuw laten zien?
‘Integendeel. Mijn smaak wordt vooral ook gevoed door emotie. En ik denk dat emoties nauwelijks veranderen. Een werk als De groene tafel dateert van de dertiger jaren, maar heeft nu en over twintig jaar nog steeds net zo veel zeggingskracht. Dat geldt ook voor een Lieder eines fahrende gesellen van Jiří. Emoties verouderen niet denk ik. Van een Dali schilderij zal je ook niet snel zeggen dat het ouderwets is toch?

Hoe lang wil je nog door met je werk?
‘Lucinda Childs is nu 85 en werkt nog volop. Ik word er aangenaam rustig van als ik daar naar kijk. Ik ben nu bijna 62 en heb nog genoeg energie, juist dankzij mijn werk. Ik werk altijd lang vooruit en ben nu bezig met programma’s voor 2027. Het nieuwe kunstenplan maak ik zeker nog helemaal af.’

Portretfoto: Erwin Olaf