Parra jr. - talentvolle jongeren spelen bij ITA
23 talentvolle jongeren kregen de kans om in de ITA-juniorproductie Parra jr. te spelen. De jongste is 14 en de oudste 23. Samen met regisseur Anouar Ennali en choreograaf Aristos Iatrou gaan ze op zoek naar woede, macht, rechtvaardigheid en empathie, in de samenleving en in zichzelf.
Anouar Ennali acteert, regisseert, maakt muziek en woordkunst, maar ook onderwijsprogramma’s. ‘Ik vind het leuk om vanuit nul te beginnen, met een idee en een doelgroep.’ Aristos Iatrou is danser, choreograaf en dansdocent en assisteerde bij de voorstelling Mindfuck van ITA Jr.
Voelen jullie veel overlap tussen het docentschap en Parra jr.?
Anouar: ‘Honderd procent. De jongeren die we hebben gecast kunnen allemaal iets anders. Wij kijken naar hen en vragen onszelf: wat kunnen ze en hoe kunnen wij ze naar the next level brengen?’
Aristos: ‘We willen graag dat zij hun bewegingstaal en eigen leefwereld verbinden met de voorstelling. Als je professionele spelers of dansers hebt, leer je ze sneller materiaal aan en hamer je op de kwaliteit. Dat doen we nu ook, maar ze moeten de tijd krijgen. Ik wil niet een danstaal op hun lichaam plakken.’
Anouar: ‘Wij maken de voorstelling, maar tegelijkertijd coachen we ze: de een heeft veel ondersteuning nodig op tekstbehandeling en de ander moet fysiek nog meters maken.’
Schrijven de jongeren ook mee aan het script?
Anouar: ‘We werken vanuit vier thema’s: woede, macht, rechtvaardigheid en empathie. Ik bevraag hen over hun ervaringen. Op basis daarvan bedenk ik het verhaal. Ik moet dus eerst worden meegenomen in hun belevingswereld en daarna maak ik de overstap naar het verhaal.’
Het is dus vooral een organisch proces?
Anouar: ‘Zeker. Als je een voorstelling wil maken vanuit jongeren moet dat script op losse schroeven staan. In de montageperiode moet het natuurlijk wel helemaal af zijn, maar tot die tijd is het een dynamisch proces. Er zullen zeker nog darlings gekilled worden. Wat nu duidelijk is, is dat het gaat over zaken in de maatschappij die jongeren frustreren, waardoor ze zich afzonderen en proberen om ergens anders opnieuw te beginnen. Waar ze erachter komen dat ze tegen precies dezelfde dingen aanbotsen. Het begint vaak bij jezelf: wat kun jij doen in zo’n maatschappij en hoe ga je om met jezelf en elkaar?’
Aristos: ‘Ook de choreografie is in onderzoek. Dat is deels omdat we de kids willen leren kennen, en weten wat hun sterke kanten zijn.’
Hoe wil je die woede en frustratie tot uiting laten komen in de choreografie?
Aristos: ‘Ik denk aan dans voor de hele groep, waarbij we gebruikmaken van grounding en stampen, makkelijke bewegingen, maar wel met een enorme kracht. Daarnaast werk ik veel met spierspanning en ontspanning. Dat kruist ook met het thema macht. Ik wil dat zijzelf de danstaal kunnen ontwikkelen, maar aan de andere kant ben ik de choreograaf. Ik zou het zonde vinden om niet mijn danskwaliteit aan ze aan te bieden. We geven ze wel een richting, naar wat voor movement en kwaliteit we op zoek zijn.’
Hoe combineer je toneel en dans?
Anouar: ‘Soms maken we dans en spel tegelijk en soms splitsen we op in twee groepen. Dan kijken we aan het eind van de dag wat we hebben gemaakt en maken we linkjes. Voor dans is een heel andere aanpak nodig dan bij spel. Ik vind het een mooie combinatie.’
Staan de dansers en spelers vaak samen op het podium?
Aristos: ‘Ja. Op een gegeven moment beseften we: deze groep is enorm fysiek. We kunnen ze echt inzetten op beweging. Niet dat de spelgroep alleen speelt en de dansgroep alleen danst. We willen het liefst dat de kijker niet heel goed herkent wat dansers en spelers zijn. Het doel is dat ze in elkaar blenden.’
Dus de dansers spelen en de spelers dansen? Of gaat het meer om beweging?
Aristos: ‘Ik zou het inderdaad niet letterlijk dans noemen, maar meer een fysieke vertaling van wat er wordt gespeeld en gezegd. We zijn nog aan het onderzoeken of de dansers ook kunnen spelen, sommige dansers zijn niet heel comfortabel met spreken. Maar ik denk dat dat voor een deel onzekerheid is. Dus het is leuk om ze binnenkort te vragen of ze misschien toch iets willen schrijven. Ik denk dat dansers veel kunnen leren van spelers. Vaak zie je dat dansers een performance-gezicht opzetten, wat heel nice is, maar voor het overbrengen van emotie is gezichtsuitdrukking erg belangrijk. Zo wil ik ze graag van het interdisciplinaire laten proeven.’
Tekst: Jip Mendes
