Verslag O. Festival - Deel 2
Het O. Festival in Rotterdam biedt muziektheater in zeer ruime zin, waarbij referenties naar opera, soms maar niet altijd, ver te zoeken zijn. Bovenal is het O. Festival verrassend en vernieuwend. Scènes doet verslag.
Sun and Sea: originele operadocumentaire
Voor Sun and sea vond het O. Festival een uitermate goed gekozen locatie, de Ferro Dome, een oude gashouder in de Rotterdamse haven, als vanouds een hub voor fossiele brandstoffen. Het libretto over klimaatverandering staat in schril contrast met wat je ziet. We kijken neer op ruim twintig strandgangers die lezen, badminton spelen, puzzels maken, op hun telefoon kijken of gewoon wat voor zich uit kijken. Het oogt erg ontspannen. In 2019 won de Litouwse operaperformance Sun & Sea op de Biënnale van Venetië een Gouden Leeuw. De drie makers Rugilė Barzdžiukaitė, Vaiva Grainytė en Lina Lapelytė creëerden een uiterst originele voorstelling op het snijvlak van opera en documentaire. Het is een wereldhit geworden. In de Rotterdamse versie is de originele cast aangevuld met de leden van Club Gewalt en Rotterdamse figuranten. Het is verrassend om prachtige aria’s te horen, gezongen door mensen liggend op een handdoek of zittend in een strandstoel. Soms moet je goed kijken wie er nu zingt, dat is grappig, maar op den duur krijgt deze eigenzinnige opera, ondanks de thematiek, ook iets vrijblijvends. Sun & Sea is niettemin een bijzondere ervaring die met een uur precies lang genoeg duurt.
Nog te zien t/m 29 mei
Nicole Beutlers Ginkgo: Pretentieus en betekenisloos, foto: Anja Beutler
Ginkgo van choreograaf Nicole Beutler is de eerste voorstelling in een trilogie genaamd Rituals of Transformation. Het koor Consenus Vocalis zingt mooi, maar verder is Ginkgo stierlijk vervelend. De speelvloer is bezaaid met afval, er wordt wat gedanst en er lopen mensen af en aan met nog meer troep. Een thereminspeler debiteert teksten over de ondergang van de wereld. Dan vallen er heel veel plastic flessen naar beneden. Tjonge, wat is de aarde toch een puinhoop. De dansers gaan praten en schreeuwen. Uiteindelijk verdwijnen ze een voor een. Ginkgo is uiterst pretentieus, volstrekt humorloos en ontbeert betekenis. Wat wil Beutler ons nu eigenlijk vertellen, vijftien jaar na An Unconvenient truth? Het is lang geleden dat ik me in het theater zo heb geërgerd.
Deze zomer nog in Julidans en daarna op tournee.
Het prachtig afwisselende O. Festival duurt nog t/m 29 mei met onder meer nog Urland, flamenco-opera, een Monteverdi van muziektheater Transparant en Late night lullabies
